Έλα και χτύπα
| ←Το χάραμμα | Ἔλα καὶ χτύπα Συγγραφέας: |
Απέθανα για σε→ |
| Λυρικά ποιήματα, Αναμνήσεις (1876) |
Ψυχὴ, γιὰ μένα φόνισσα,
Καρδιὰ μαρμαρωμένη,
Ποῦ σὲ βαστᾷ κλεισμένη
Δροσάτη ἀνατολή.
Μάτια, ποῦ δίνετε ὕπαρξι
Καὶ ποῦ τὴν ἀφαιρεῖτε·
Ποῦ ἀγγέλους ἠμπορεῖτε
Νὰ σύρετε ’ς τὴν γῆ.
Σεῖς, ποῦ τὰ βέλη τοῦ ἔρωτος
Συντρίβετε, νικᾶτε,
Κ’ ἐμένα πολεμᾶτε
Μὲ τρομερὴ φωτιά·
Ἰδοὺ, γυμνόνω, τύραννοι,
Τὸ στῆθος τοῦτο… ἐλᾶτε,
Κ’ ὅλοι μαζῆ χτυπᾶτε
Μίαν ἔρημη καρδιά!
Ἀδαμαντένιος θώρακας,
Δὲν τὴν περισκεπάζει,
Σάρκα εἶν’ αὐτὴ, ποῦ ’μοιάζει
Μὲ κρύσταλλο λεπτό.
Χτυπᾶτε, ἡ πρώτη ἀχτῖνά σας
Εὐθὺς νὰ τὸ ῥαΐσῃ…
Καὶ τέλος νὰ μ’ ἀφήσῃ
’Σ τὰ πόδια σου νεκρό.