We are Greeks!
Πεδίον δόξης λαμπρόνΕπεξεργασία
Ο κόσμος θα ήταν απίστευτα φτωχός αν δεν υπήρχαν οι Έλληνες. Μάλιστα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα υπήρχε καθόλου κόσμος, χωρίς τις επιστήμες, τη δημοκρατία, τις πόλεις, τα φωνήεντα, τη φέτα, το φραπέ, το ούζο και το χταποδάκι στα κάρβουνα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη σπουδαία εκπληκτική ελληνική ανακάλυψη, η αξία της οποίας δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ένιωθαν εξαιρετικά άβολα που στη ζωή σε ένα και μοναδικό πεδίο μπορεί να διαπρέψει κανείς. Δηλαδή στην πράξη. Έτσι ανακάλυψαν και τη θεωρία. Ένα σύστημα ιδεών το οποίο κανένας λαός στον πλανήτη δεν μπόρεσε να αφομοιώσει σε όλη του την έκταση και κυρίως δεν μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί και να κατανοήσει την πρακτική του αξία. Γι αυτό και κανείς δεν μπόρεσε να μεταφράσει τη λέξη «θεωρία» στη γλώσσα του.
Οι σύγχρονοι Έλληνες ωστόσο, όχι μόνο την έχουμε εμπεδώσει πλήρως αλλά την έχουμε κάνει και τρόπο ζωής.
Γνωρίζοντας πως είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί κάποιος ανάμεσά μας ο οποίος μπορεί να επισκευάσει οριστικά μια βρύση ώστε να μην τρέχει, να αλλάξει μια φλάντζα χωρίς εν συνεχεία να κάψει τη μηχανή ή να μοιράσει σωστά δυο γαϊδουριών άχυρο -κάτι το οποίο ενέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστούμε άχρηστοι- επιδοθήκαμε μετά ζήλου στη θεωρία. Έτσι, σήμερα, ο καθένας μας είναι μοναδικός στο είδος του και όλοι μας επαΐοντες. Είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο για το πως ακριβώς μπορούν να γίνουν στην εντέλεια όλα τα παραπάνω αλλά και το κάθε τι σε αυτή τη ζωή.
Πάρτε ένα παράδειγμα: Είναι γεγονός ότι ουδείς Έλληνας, σε κανένα γήπεδο της χώρας είναι σε θέση να διαιτητεύσει στοιχειωδώς σωστά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, να κοουτσάρει επιτυχώς μια ομάδα ή να βάλει ένα γκολ την ώρα που πρέπει. Από την άλλη όμως δεν υπάρχει Έλληνας που να μην είναι αλάνθαστος διαιτητής, άριστος προπονητής και δεινός σκόρερ, καθήμενος στην κερκίδα ή απέναντι από την τηλεόρασή του.
Το ίδιο και με την πολιτική, τη δημοσιογραφία, το μάνατζμεντ. Όλοι θα είμαστε ως πρωθυπουργοί, απείρως καλύτεροι από όποιον επιχείρησε μέχρι σήμερα να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, αγνοώντας τα βασικά και τα αυτονόητα. Όπως θα ήμασταν κορυφαίοι δημοσιογράφοι, αρκεί να ξέραμε να γράφαμε έστω και ένα γράμμα στη μάνα μας. Αλλά και σπουδαίοι μάνατζερ, αν τα αφεντικά δεν είχαν την περίεργη εκείνη έφεση να επιλέγουν πάντα τους βλακωδέστερους γι αυτή τη δουλειά.
Κάπου εδώ βρίσκεται και η εξήγηση του περίφημου, αιώνιου ερωτήματος. Πως έγινε, δηλαδή, και από πρώτοι, ως Έλληνες, καταλήξαμε σχεδόν έσχατοι στον πλανήτη. Εμείς είμαστε ο λαός που δίδαξε τα πάντα. Τα οποία, δυστυχώς, οι υπόλοιποι λαοί έσπευσαν και τα έκαναν πράξη.
Φως αιώνιο και μοναδικόΕπεξεργασία
Όταν ακούτε κάποιον να λέει πως «οι Έλληνες έδωσαν τα φώτα τους στην οικουμένη», να ξέρετε πως έχετε να κάνετε είτε με ένα πονηρό απόστολο μαύρης προπαγάνδας, είτε με ένα από τα θλιβερά θύματα αυτής της προπαγάνδας.
Οι Έλληνες δεν «έδωσαν» τα φώτα τους στην οικουμένη. Εξακολουθούν να είναι η μοναδική πηγή φωτός για την οικουμένη.
Από την εποχή που σφαγιάζοντας τους Μήλειους, λεηλατώντας τη Μεγαρίδα και τα παράλια της Πελοποννήσου, θανατώνοντας το Σωκράτη, φυλακίζοντας τον Φειδία και εξοστρακίζοντας τον Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη, οι Αθηναίοι δίδασκαν στον βάρβαρο πλανήτη τι εστί δημοκρατία, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.
Σήμερα, διακατεχόμενοι οι Έλληνες από την ίδια εφευρετικότητα και κάνοντας πρωθυπουργό έναν ανιψιό πρωθυπουργού, δήμαρχο μια κόρη πρωθυπουργού, αρχηγό της αντιπολίτευσης ένα γιο πρωθυπουργού και εγγονό πρωθυπουργού, λανσάρουμε στην ανθρωπότητα το εξαιρετικά απλό και οικονομικό μοντέλο της «clone democracy» το οποίο έχουμε ήδη επιβάλλει στο θρόνο του πλανητάρχη, όπου ένας Μπους είναι γιος του Μπους.
Διατηρώντας από τη μια τους χαμηλότερους μισθούς και τις χαμηλότερες συντάξεις στην Ευρώπη και από την άλλη τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές και τους υψηλότερους έμμεσους και άμεσους φόρους στο γαλαξία -που τους αυξάνουμε διαρκώς χωρίς να ανοίγει μύτη- υποδεικνύουμε τι σημαίνει καπιταλισμός στις Βρυξέλλες, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι αυτές που τον ευαγγελίζονται.
Επιπλέον διδάσκουμε το πώς τα μεγάλα και δαιδαλώδη προβλήματα επιλύονται αυθωρεί. Όπως, παραδείγματος χάριν, το πως αντί με μέτρα επί μέτρων, με διατάξεις επί διατάξεων και με απειλές επί απειλών αλλά έτσι απλά, με ένα μαγικό φακελάκι, η κρατική γραφειοκρατία μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να κινείται με αστρονομικές ταχύτητες, τα δημόσια έργα να γίνονται στην ώρα τους και οι χειρουργοί να μην ξεχνάνε τα εργαλεία τους στην κοιλιά μας. Μια μέθοδος που οι απλοί πολίτες την έχουν δοκιμάσει επιτυχώς και σε εφοριακούς, πολεοδόμους, υγειονομικούς ή τροχονόμους που όταν τους συλλαμβάνουν, τους βλέπουν -στη θέα του φακέλου- να παθαίνουν επιτόπου αλτσχάϊμερ.
Τέλος, εξακολουθούμε ακατάπαυστα να δωρίζουμε λέξεις στην αγράμματη ανθρωπότητα. Όλη η Νέα Υόρκη ξέρει και χρησιμοποιεί τη λέξη malakas, όλη η Ευρώπη ανακουφίσθηκε αντικαθιστώντας το μακρόσυρτο «European Football Cup» με το απλούστατο «gamimeno» και όλος ο πλανήτης λέει το δικό μας νεοελληνικό «όλα καλά» στην αρκτικόλεξο εκδοχή του ως «o.k.»
Μην καθόμαστε λοιπόν και λέμε, παραδείγματος χάριν, ότι πήραμε μια αμερικάνικη λέξη για να ονοματίσουμε τα logistics. Τα logistics είναι η λογιστική. Μια λέξη και μια έννοια καθαρότατα ελληνικές. Τώρα αν εμείς, αφού τους δώσαμε τη λέξη, λέμε σήμερα «λογιστική» και εννοούμε κάτι άλλο -εντελώς άσχετο με τα logistics- αυτό έχει να κάνει με μια από τις μυστικές πτυχές του χαρακτήρα μας. Την οποία και να μας παρακαλάνε, δεν θα τους την μεταλαμπαδεύσουμε ποτέ.
Της ημετέρας παιδείας…Επεξεργασία
Οι Έλληνες δεν είναι 15 εκατομμύρια στον πλανήτη όπως λένε οι στατιστικές. Ίσως είναι πολύ περισσότεροι. Ίσως όμως να είναι και πολύ λιγότεροι. Γιατί από την εποχή του Ισοκράτη -και αντίθετα με τους ευρωπαίους που κρίνουν με βάση τα ρατσιστικά στερεότυπα περί φυλής και αίματος- εμείς τον Έλληνα τον ορίζαμε πάντα σε συνάρτηση με τον πολιτισμό του.
Άρα, αν γεννηθήκατε εδώ τριγύρω και νομίζετε ότι είστε Έλληνας μπορεί και να πλανάστε οικτρά. Από την άλλη, μπορεί να είστε μαύρος, κίτρινος ή ερυθρόδερμος και να είστε Έλληνας χωρίς να το ξέρετε. Το ζήτημα είναι αν μετέχετε ή όχι της ημετέρας παιδείας. Και δεν εννοούμε πια εκείνη των χρόνων του Ισοκράτη αλλά τη σύγχρονη, τη νεοελληνική.
Ένας εύκολος τρόπος να τσεκάρετε αν είστε όντως Έλληνας, είναι αν:
• Διαλέγετε ένα αυτοκίνητο από την ικανότητά του να μετατρέπεται σε βολική γκαρσονιέρα.
• Δεν παρκάρετε ποτέ σε παρκινγκ, έστω κι αν το τελευταίο διαθέσιμο πεζοδρόμιο είναι 3 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό σας.
• Καθυστερείτε πάντα στα ραντεβού σας.
• Αδειάζετε στο δρόμο το τασάκι του αυτοκινήτου σας.
• Έχετε δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σας να κάνετε σκι στον Παρνασσό.
• Όπου και να πάτε εκδρομή το σαββατοκύριακο σας γεννιέται η επιθυμία να αγοράσετε εκεί ένα εξοχικό.
• Σας αρέσει να έχετε ένα σπίτι στο δάσος και καίτε το δάσος για να το φτιάξετε.
• Φτιάχνετε ένα αυθαίρετο πάνω σε ρέμα ώστε κάθε φορά που πλημμυρίζει να μπορείτε να βγαίνετε στα κανάλια, να δείχνετε το χάλι του και να αποδεικνύεται έτσι πως δεν υπάρχει κράτος.
• Είστε μέλος τουλάχιστον τριών βίντεο κλαμπ και ενός γυμναστηρίου.
• Προτιμάτε να είστε οπαδός μιας ομάδας που δεν ξέρει ποδόσφαιρο, ώστε να έχετε περισσότερες ευκαιρίες να βρίζετε το διαιτητή ως υπεύθυνο γι’ αυτό.
• Ξοδεύετε μια περιουσία για ακριβά επώνυμα ρούχα και τρώτε σκουπίδια των 5 ευρώ στα φαστφουντάδικα.
• Σας αρέσει να βγαίνετε για φαγητό με φιλικά ζευγάρια επειδή στο τέλος τσακώνεστε για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.
• Χρωστάτε δάνεια και πιστωτικές κάρτες σε όλες τις γνωστές τράπεζες.
• Θεωρείτε τον εαυτό σας ηλίθιο αν δεν κλέβει την εφορία.
• Αφιερώνετε πάνω από τέσσερις ώρες για να πιείτε το φραπέ σας στην καφετέρια ή στη δουλειά σας.
• Τα έπιπλα σας δεν ταιριάζουν ποτέ με τους πίνακες, τα χαλιά ή τις κουρτίνες.
• Δεν ξέρετε πιάνο αλλά έχετε ένα Στέϊνγουέϊ στο λίβινγκ ρουμ.
• Το κινητό σας είναι πάντα τελευταίο μοντέλο και έχει τουλάχιστον τρία τηλέφωνα ρωσίδων στη μνήμη του.
• Δεν ψηφίζετε για να αναδείξετε ένα κόμμα αλλά για να τιμωρήσετε ένα άλλο.
• Έχετε πάνω από τρεις τηλεοράσεις στο σπίτι σας.
• Για κάθε θέμα που προκύπτει δεν έχετε ποτέ άποψη πριν από τις 10 το βράδυ οπότε αρχίζουν τα τοκ-σόου.
• Έχετε δει τουλάχιστον 47 φορές την Αλίκη στο Ναυτικό.
Μύθος, λέξη ελληνικήΕπεξεργασία
Ένα από τα πιο σπουδαία επιτεύγματα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, είναι ότι έχουμε παραμυθιάσει πλήρως τους ξένους. Εξάγουμε συστηματικά προς αυτούς ένα πολιτισμό που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη πραγματικότητα αυτής της χώρας. Η κατάκτηση από την Ελλάδα του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ και του αντίστοιχου ποδοσφαιρικού, σχημάτισαν στους Ευρωπαίους την εντύπωση ότι το ΝΒΑ ή η Premiership θα πρέπει να μοιάζουν με επαρχιακά πρωταθλήματα σε σχέση με το τι θα γίνεται στην Ελλάδα.
Κάποτε στο Άμστερνταμ ένας ηλικιωμένος Ολλανδός όρμησε να με φιλήσει όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας. «Λατρεύω τα ρούχα σας», μου πέταξε. «Είστε υπέροχοι όταν τα φοράτε». Και πάνω που πήγα να σκεφτώ αν ο Βερσάζε είναι Έλληνας με προσγείωσε: «Άσπρες πλισέ φουστίτσες με άσπρα καλσόν…Είστε κούκλοι!». Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω δύο πράγματα:
• Πρώτον: Το πόσο θεαματικά είναι τα αποτελέσματα αυτής της πολύχρονης προπαγάνδας μας και
• Δεύτερον: Το πόσο περισσότερο πρέπει να προσέχω ώστε να μην μπαίνω κατά λάθος σε γκέι-μπαρ.
«Τα μποτιλιαρίσματα είναι τόσο συνηθισμένα στην Αθήνα όσο ο γύρος και η ρετσίνα» γράφει ένας ρεπόρτερ σε αγγλικό περιοδικό, βέβαιος ότι εντυπωσιάζει τους συμπατριώτες του με τις γνώσεις του σχετικά με τα… οφθαλμοφανή χαρακτηριστικά μιας τυπικής ελληνικής πόλης. Τον κακό του τον καιρό, βεβαίως. Γιατί αν υπάρχει κάτι που γαστρονομικώς χαρακτηρίζει την ελληνική πρωτεύουσα, αυτό είναι το φάστφουντ και η κόκα-κόλα. Γύρο και ρετσίνα είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις στη Βάδη Βυρτεμβέργη, στο Κάμντεν Τάουν ή στην Αστόρια, παρά στο Παγκράτι.
Ο φίλος μου ο Μπάμπης ο TIR αλλά και κάθε πολυταξιδεμένος φορτηγατζής, γνωρίζει πολύ καλά το «κόλλημα» των Αυστριακών τελωνειακών που σε πιάνουν παράμερα στο Μπρένερο, σου κλείνουν το μάτι και σου ψιθυρίζουν με νόημα: «Μετάξα;». Είναι απόλυτα πεπεισμένοι πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει Έλληνας χωρίς λίγο «Μεταξά» επάνω του. Όπως είναι απόλυτα πεπεισμένοι πως κάθε Έλληνας διαβάζει Καζαντζάκη, βλέπει Αγγελόπουλο, τραγουδάει ρεμπέτικα, χορεύει συρτάκι και τρώει τζατζίκι με μουσακά τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα.
Το πράγμα όμως πάει πολύ μακρύτερα. Τα χρόνια που προσπαθούσα να παραστήσω τον φοιτητή στο Λονδίνο, ο σπιτονοικοκύρης μου, υπάλληλος στο Αρχαιολογικό Μουσείο και φανατικός ελληνιστής, με κράταγε ξάγρυπνο τα βράδια, θεωρώντας ότι βρήκε τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο στον πλανήτη που μπορεί να του λύσει τις πολλές απορίες του σχετικά με τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, ή να του διευκρινίσει αν το περίφημο θεώρημα ήταν του Πυθαγόρα ή του Ευκλείδη: Έναν Έλληνα. Έτσι, αντί να διαβάζω για το Πανεπιστήμιο, διάβαζα αρχαίους Έλληνες για να μπορέσω, ως πιστός πατριώτης, να διατηρήσω το μύθο που καλλιεργούμε προς τους ξένους εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια -απ’ ότι φαίνεται.
Εμείς ρατσιστές;Επεξεργασία
Το ότι μαζέψαμε κοντά στα 20 εκατομμύρια ευρώ μέσα σε λίγες ώρες για τα 200.000 θύματα του καταστροφικού παλιρροϊκού κύματος στην Ασία, δεν το κάναμε ούτε για να δείξουμε στους Ευρωπαίους την αναμφισβήτητη ανωτερότητα μας σε συναισθήματα και μετρητά, ούτε για να δείξουμε στους πολιτικούς μας ότι από μόνοι μας τα καταφέρνουμε καλύτερα. (Κι’ αν τους διατηρούμε εκεί πάνω, το κάνουμε μόνο και μόνο για να έχουμε κάποιους να τους βρίζουμε ή να τους κάνουμε πλάκα με τον Μητσικώστα). Το μήνυμα αυτής της μεγαλοπρεπούς χειρονομίας μας ήταν άλλο. Να διατυμπανίσουμε προς την ανθρωπότητα πως 4.000 χρόνια μετά, έχουμε αρχίσει να ξεπερνάμε τη βασική μας θεωρία ότι ο πλανήτης κατοικείται από δύο έθνη: Τους Έλληνες και τους βαρβάρους. Οι μέχρι τώρα απόπειρές να αποδείξουμε αυτή τη θεαματική στροφή στις αντιλήψεις μας, μάλλον έπεσαν στο κενό. Η πλειοψηφία των Ευρωπαίων άλλα και οι ντόπιοι «προοδευτικοί διανοούμενοι» εξακολουθούν να μας θεωρούν ρατσιστές παρά το γεγονός ότι:
• Αναθέτουμε στις Φιλιππινέζες την ανατροφή των παιδιών μας, τόσο που σε μερικά χρόνια το 20% και πλέον των νέων της χώρας θα διεκδικεί τη θέση του πρέσβη στη Μανίλα, ή του πρόξενου στο Μιντανάο ή του εμπορικού ακολούθου στο Βισαγιάν, επικαλούμενο ως προσόν το γεγονός ότι η μητρική του γλώσσα είναι τα φιλιππίνο.
• Εκχωρούμε στις Βουλγάρες το δικαίωμα να αντικαθιστούν στις κουζίνες μας το μουσακά, το παστίτσιο και τα ντολμαδάκια μας με κάτι που τα λένε κεμπαπτσέτα, κιουφτέτα, λουτένιτζα, μπανίτζα ή κάπως έτσι.
• Πέφτουμε στην αγκαλιά των Ρωσίδων για να διαφυλάξουμε τη σεξουαλική μας φόρμα από την επίθεση που δέχεται στις κρεβατοκάμαρες μας, όταν η τηλεόραση ζουμάρει βλακωδώς στο μπούστο της ηλικιωμένης, λιφταρισμένης και βαμμένης ξανθιάς παρουσιάστριας.
• Εμπιστευόμαστε στους Πακιστανούς τη διατήρηση της πατροπαράδοτης κυριαρχίας του εμπορικού μας στόλου στους ωκεανούς του πλανήτη.
• Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στα πόδια μιγάδων, μελαψών και αράπηδων για να πάρει η ομάδα μας το πρωτάθλημα.
• Επιτρέπουμε στους Αλβανούς, κάνοντας κατάχρηση των επιταγών του Ξένιου Διός, να μπαινοβγαίνουν τις νύχτες στα σπίτια μας, τις περισσότερες φορές χωρίς άδεια.
• Αγοράζουμε από τους πέριξ της Ομόνοιας Κινέζους ρούχα που εξαφανίζονται στο πλυντήριο, φωτιστικά που εκρήγνυνται στο σαλόνι μας, τροφές που κάνουν έξαλλη τη γάτα μας.
Αν δεν πιάσει τώρα κι’ αυτό το φιλανθρωπικό μας ξέσπασμα, τότε δεν μας μένει παρά: Μετά την άκρως συγκινητική μας απόφαση να τοποθετηθούμε αναφανδόν υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να απαιτήσουμε από τις Βρυξέλλες να αντιστρέψει τη λογική της σύγκλισης. Αντί οι Τούρκοι να γίνουν Ευρωπαίοι, οι Ευρωπαίοι -μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα- να γίνουν μουσουλμάνοι, οι γυναίκες τους να φορέσουν τσαντόρ, τα εστιατόρια να σερβίρουν υποχρεωτικά πασά κιοφτέ και καμπατζί ντολμά και όλα τα κανάλια να δείχνουν για μισή ώρα κάθε μέρα τη φωτογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ.
Ω ξειν αγγέλειν…Επεξεργασία
Ασφαλώς και η Τουρκία δεν έχει καμιά θέση στην Ευρώπη. Η κύρια διαφορά είναι πως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ένα κοινό πολιτισμό -ο οποίος αποτελεί συνέχεια, έστω και στρεβλωμένη, του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού- ενώ η Τουρκία εμφορείται από ένα προαιώνιο ανθελληνισμό στον οποίο οφείλει εν πολλοίς και την ύπαρξή της ως κράτος.
Από αυτό δεν βγαίνει απαραίτητα το συμπέρασμα πως Ευρωπαίοι και Έλληνες είναι ένα και το αυτό. Οι διαφορές είναι αμέτρητες…
• Στην Ευρώπη υπάρχει μια αίσθηση «κοινοκτημοσύνης» απέναντι σε κάθε επιτυχία ή αποτυχία. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που στις χώρες τους υπάρχει κράτος. Εμφανές, δραστήριο και σεβαστό. Στην Ελλάδα το «εγώ» και το «εμείς» είναι σε μια διαρκή και λυσσαλέα σύρραξη με το «αυτοί», χωρίς τα σύνορα ανάμεσά τους να είναι σαφή. Όταν κερδίζει η ομάδα μας, ή ακόμα και η εθνική ομάδα, λέμε «κερδίσαμε». Όταν χάνει, λέμε «χάσανε οι άχρηστοι». Το ίδιο και στο σχολείο. Αν περάσουμε την τάξη λέμε «πέρασα». Αν μείνουμε λέμε «με άφησαν».
• Οι Ευρωπαίοι δουλεύουν όσο χρειάζεται για να τα βγάλουν πέρα με το ενοίκιο, το φαγητό, την ένδυσή τους, τα έξοδα για πικνίκ το Σάββατο στο πάρκο και για μια εβδομάδα διακοπών το καλοκαίρι. Οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο από όσο χρειάζεται για να εξοφλούν τα δάνεια με τα οποία αγόρασαν πράγματα που δεν τα χρειάζονται, παρά μόνο για να κάνουν εντύπωση στους άλλους, οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτούς.
• Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η μικρότερη χρονική στιγμή είναι το κλάσμα του δευτερολέπτου. Στην Ελλάδα είναι το διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή που ανάβει το πράσινο φανάρι μέχρι να ακουστεί ένα κορνάρισμα από πίσω.
• Στην Ευρώπη όταν γίνεται μια συζήτηση ακούγεται αυτός που έχει σειρά να μιλήσει. Στην Ελλάδα ακούγεται αυτός που έχει τη δυνατότερη φωνή. Αν όμως η συζήτηση είναι τηλεοπτική, τότε δεν ακούγεται κανείς. Γιατί μιλάνε όλοι μαζί.
• Στην Ευρώπη τους αρχαίους τους επικαλούνται οι μορφωμένοι, όταν θέλουν να γίνουν πειστικότεροι. Στην Ελλάδα τους επικαλούνται αυτοί που δεν τους έχουν διαβάσει ποτέ, για κάνουν εντύπωση.
• Στις 11 το βράδυ οι Ευρωπαίοι πέφτουν για ύπνο. Οι Έλληνες ετοιμάζονται για να βγουν.
• Η πλειοψηφία των Ευρωπαίων διαβάζει εφημερίδες. Η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν διαβάζει εφημερίδες. Εκδίδει εφημερίδες.
• Οι Ευρωπαίοι έχουν πολιτιστικά ενδιαφέροντα. Οι Έλληνες έχουν παγωμένο φραπέ.
• Ένας αξιοπρεπής, καλλιεργημένος και ευαίσθητος Ευρωπαίος μπορεί να φτάσει μέχρι και την αυτοκτονία αν καταλάβει ότι η χώρα του κυβερνάται από ανόητους και ο λαός συμπεριφέρεται ηλιθίως. Ακόμα και οι πλέον αξιόλογοι, εγγράμματοι και πραγματικά σπουδαίοι Έλληνες -που βλέπουν χρόνια τώρα με απόγνωση την πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική κατρακύλα της χώρας τους- επιμένουν πως σε ένα κόσμο χωρίς την Ελλάδα και τους Έλληνες δεν διανοούνται ότι μπορούν να ζήσουν.
Σημείωση: Το κείμενο αναδημοσιεύεται από την προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα ([1]) κατόπιν άδειας του ιδίου.