Ωδή σ' ένα παιδάκι
| ←Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα | Ελεγεία και Σάτιρες Συγγραφέας: Ὠδὴ σ' ἕνα παιδάκι |
Ἱστορία→ |
Ἄρι, μαζὶ μὲ σένα
ἔφυγαν ὅλοι τώρα.
Ἀφρόντιστα ἔχουν μείνει
τὰ ἔπιπλα, καὶ τὰ δῶρα
γυρεύουν τὰ χεράκια
ποὺ σάλευαν σὰν κρίνοι.
Ἐρημικὰ, σωπαίνουν,
πρωτογνώριστα μέρη,
οἱ σκάλες, τὰ δωμάτια.
Οὔτε κανεὶς πιὰ ξέρει
ἂν πάλι θ' ἀνατείλουν
τὰ παιδικά σου μάτια.
Ἀνοιγοκλειῶ τὶς πόρτες,
μπαίνω παντοῦ, μιλάω
λόγια πικρὰ στοὺς τοίχους,
χωρὶς αἰτία γελάω,
θέλοντας νὰ ξυπνήσω
τοὺς κοιμισμένους ἤχους.
Στὴν ἄδεια ζαρντινιέρα
τὰ παιχνίδια σου βάνω.
Ἡ μαϊμού σου καβάλα
στὸ προβατάκι πάνω.
Ὕστερα ἡ πεταλούδα
μὲ τὰ φτερὰ μεγάλα.
(Κλυδωνίζεται τώρα,
ὥς τὰ θεμέλια φρίττει,
καὶ τὸ πηγαίνει ὁ Χρόνος
τὸ πατρικό μου σπίτι.
Ἄξαφνα βλέπω νἆμαι
ὁ τελευταῖος, ὁ μόνος.)
Εὐτυχίζω σὲ σένα
τὶς ἐρχόμενες τύχες,
τὴν ἄγνοια τοῦ κόσμου,
τὸ χαμόγελο ποὺ εἶχες,
ὦ ἄγγελε παραστάτη,
ὦ παρήγορο φῶς μου!