Ωδή προς Αθανάσιον Χριστόπουλον
| Ὠδὴ πρὸς Ἀθανάσιον Χριστόπουλον Συγγραφέας: |
Ἐπέρασ' ὁ χειμῶνας,
ἀνέλυσε τὸ χιόνι,
καὶ 'ς τοὺς παλῃοὺς ἀνθῶνας,
ἐπέστρεψες ἀηδόνι,
πουλὶ τοῦ Παρνασσοῦ.
Τὸ θεῖον πῦρ ποὺ εἶχες,
Χριστόπουλ', ἐμαράνθη,
ἢ ταῖς λευκαῖς σου τρίχες
ἀκόμα στέφεις μ' ἄνθη
μυρσίνης καὶ κισσοῦ;
Σ' ἀνέγνωσ', Ἀνακρέον,
εἰς δουλικὰς ἡμέρας,
καὶ ἐφαντάσθην κλαίων
ἡμέρας ελευθέρας
ἑρώτων καὶ χαρᾶς.
Ἐνῷ ἐκελαϊδοῦσε
ἡ ἀργυρῆ σου λύρα,
ἐστέναζον αἱ Μοῦσαι,
καὶ ἡ πατρίς σου χήρα
ἐθρήνει συμφοράς.
Τὰ κάλλη των Χαρίτων,
τὸν Βάκχον καὶ τ' ἀμπέλια
μᾶς ἔψαλλες· πλὴν ἦτον
ἀγέλαστα τὰ γέλοια
εἰς χείλη δουλικά.
Ψυχὰς γενναίας θλίβει
ἡ ἅλυσις ἡ ξένη,
καὶ ὅστις τὴν συντρίβει
ἢ εὐγενῶς πεθαίνει,
ἢ ἔνδοξα νικᾷ.
Αἱματηρὴ ταινία
'ς τὸν οὐρανὸν ἐφάνη,
καὶ ἡ ἐλευθερία
μ' ἀστέρινον στεφάνι
καὶ μ' ἔνδυμα θεᾶς
κατέβη ὡπλισμένη
'ς τ' ἀρχαῖα μας ἐδάφη,
καὶ ὡς ἠλεκτρισμένοι
ἐσχίσθησαν οἱ τάφοι
κ' ἐξέμεσαν σκιάς.
Εἰς κρότον πυροβόλων,
εἰς στεναγμοὺς τῆς φρίκης,
εἰς πυρπολήσεις στόλων
καὶ εἰς παιᾶνας νίκης,
ἐξύπνησ' ἡ Ἑλλάς·
ἀφῆκε τὰς κοιλάδας
ἡ φοβισμένη Χάρις,
καὶ εἰς τὰς πεδιάδας
ἐθεριζεν ὁ Ἄρης
γενναίων κεφαλάς.
'Σ τῆς Θράκης τὸ περγιάλι,
'ς τὰ δένδρα, 'ς τὰ νερά του,
ποὺ εἶχες γλυκοψάλει,
ὀλέθρου καὶ θανάτου
ἐφύσησε πνοή·
'μαράθηκαν τὰ φύλλα
κ' ἡ λάμψις τῆς ἡμέρας,
καὶ ἄγρια μαυρίλα
ἐχύθ' εἰς τοὺς ἀέρας,
καὶ ἔσβυσ' ἡ ζωή.
Τότ' ἔφυγες εἰς δάση,
'ς ἐρημωμένα μέρη,
κ' ἐπρόσμενες νὰ φθάσῃ
τὸ νέον καλοκαῖρι
γιὰ νὰ μεταφανῇς.
Τῶν φίλων σου τὰ πάθη
πολλοὺς ἐθρήνεις χρόνους,
καὶ εἶχες ἀπομάθει
νὰ τραγουδῇς μὲ τόνους
μελῳδικῆς φωνῆς.
Μὰ νὰ ποὺ ἀνθοφόρα
ἡ ἄνοιξις γυρίζει·
ἡ μάγισσα Πανδώρα
τοὺς λόφους μας στολίζει
μὲ τάπητας χλωρούς.
Ὤ! ἔλα! Μὲ κιθάραις,
ὁποῦ μὲ ρόδα στέφουν,
ἡ Μούσαις καὶ ἡ Χάρες
νά, πάλιν ἐπιστρέφουν
κι' ἀρχίζουν τοὺς χορούς.
Κυλᾷ ἡ Ἱπποκρήνη
καὶ πάλιν μελῳδίας,
κ' εἰς τὴν Ἑλλάδα χύνει
ποιήσεως πλουσίας
τὸν ἐνθουσιασμόν.
Ν' ἀρχίσῃς σὲ ζητοῦμεν
τῆς λύρας σου τὸν ἦχον·
μ' εὐλάβειαν θ' ἀκοῦμεν
κάθε χρυσόν σου στίχον
ὡς τῶν Μουσῶν χρησμόν.
Ἡ πολιά σου κόμη
ἂς στολισθῇ μὲ ρόδα,
καὶ ρύθμισε ἀκόμη
νεάζοντα τὸν πόδα
εἰς εὔθυμον χορόν.
Ἐνέπνεεν ὁ ἔρως
τὸν ποιητὴν τῆς Τέου·
κ' ἐκεῖνος ἦτον γέρος,
πλὴν φρένας εἶχε νέου,
καὶ γῆρας ἀνθηρόν.
Ὤ! νέος πάλιν γίνε,
μὲ τὴν Ἑλλάδα νέος·
καθάριζε καὶ πίνε
χωρὶς μερίμνας, ἕως
τοῦ τέλους τοῦ γραπτοῦ.
Εἰς τὴν ἐλευθερίαν
ὡς ἡ Ἑλλὰς βαπτίσου,
κι' ὡς Φοῖνιξ ἀπ' τὴν κρύαν
σποδὸν ἀναγεννήσου,
καὶ ψάλλε ὡς προτοῦ.