Χαραυγή
Συγγραφέας:
Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922)


Ἀχνά, σὰν τὸ ροδόβαμμα μιᾶς πρώτης
Ἀνήξερης ἀγάπης, ξημερόνει·
Τὴν ἀπάρθενη θάλασσα φουσκόνει
Σὰ γλυκοανασμὸς πάναγνης νιότης,
Καὶ σὰν ἄνθια κυλάει τὸν κάτασπρό της
Ἀνάλαφρον ἀφρό, καὶ ἡ γῆς ἀσκόνει
Τὴ λευκὴ καταχνιὰ καὶ φανερόνει
Τὴν ὀμορφάδα τῆς αἰωνιότης
Ἄγγιχτη, ἀφίλητη, ἀθώρητη. Μένει
Σαστισμένη ἡ ψυχὴ στὴ δροσεράδα
Τοῦ ἀγέρος ποῦ ὅσο πάει καὶ ἀσπρογαλιάζει·
Τὸ πάθος ξεστοχάει καὶ ἀναγαλλιάζει,
Σὰν ὁ ἄγριος κρίνος ποῦ ξανοίγει ἀράδα,
Στὴν ἄπειρη ὡραιότη ἐρωτεμένη.

26 ΜΑΡΤ. 99