Φραγκίσκου Φίλελφου, Ιωάννη τω Αργυροπούλω
| Ἰωάννῃ τῷ Ἀργυροπούλῳ Συγγραφέας: (ποίημα) |
- Ἰωάννῃ τῷ Ἀργυροπούλῳ
Νῦν ἐμῷ αὖ, μοῦσα, λίην ἑταίρῳ
σπεῦδε σύν σπουδῇ τάχιον βαδίζειν˙
πάντα κἀκείνου ἀκριβῶς σοφοῖο εἰπέ μαθοῦσα˙
οὐ γάρ ἀφθόγγῳ τινί μέν κατ’ ἦθος
ἀπρεπές πάλαι, μάλα καί σιγῶντι
κοσμέειν οἶμαι κεφαλήν πεφύκει στέμμα θεοῖο.
Μοῦνον ἐν πρώτοις Ἑλικῶνος ὕδωρ
λοῦσε τόν φίλον γλυκεροῖσι θεῖον
κύμασιν κεῖνον˙ μόνῳ οὖν ἀείσω Ἀργυροπούλῳ.
Ὀρφέως αὐδήν λιγυρήν μεγίστου
ὦ σύ θηράσσας, κατά ποῖον ᾆσμα
καί μέλος, τόσσον τό ἀεί σιγῆσαι σεμνόν ὑπάρχει;
Ἥν λύραν Ἑρμῆς πρότερος γλυκεῖαν
εὗρε, καί Φοίβῳ γέγονεν, χαρίσσας˙
τάδε εἷς πᾶσιν φίλος ἐν βροτοῖσιν οἶσθα σύ χρῆσθαι.
Τήν χέλυν τοίνυν λάβε τήν ἀρίστην,
χρώμενος φωνῇ ἱερᾷ θεάων,
ἅς ἔχει παίζων κιθάραν Ἀπόλλων θαύματι πλείστῳ,
δεῖξον οὖν ᾂδων μέγεθος σελήνης,
ἡλίου πᾶσαν φλογεροῦ πορείαν˙
ἀστέρες φέγγος πόθεν εἰσίν ἄλλοι αὐτό λαβόντες.
Εἰπέ καί ψυχάς πόθεν εἰσίν ἄνδρες
κτώμενοι˙ νοῦν αὖ πόθεν αἱ λαβοῦσαι˙
ἤ φύσις δῶκεν νοεροῖ’ ὀλύμπου ἤτε θεοῖο˙
πῶς ἐν ᾃδῃ [τις] παθέειν θανόντος
σώματος χωρίς δύναται βροτοῖο˙
καί σκότον πῶς πῦρ λάβεν˙
οὐ γάρ οἶδα ταῦτ’ ἀτρεκῶς γε.
Ἤ τά τοιαῦτ’ εἰς κόρακας λιπόντες, ἄλλα ζητῶμεν.
Λέγε γοῦν σοφίζων πῶς ὁμοῦ πλοῦτός τ’ ἀρετή τ’ ἐς ἄκρον
οὔποτ’ ἄν ἦσαν.
Ἔστι, μοί λέξον, παρά σοί ὁ πλοῦτος
μᾶλλον ἤ αὕτη; σύ γάρ οἶσθα, φράζε˙
τήνδε γάρ πλούτου τυφλεροῦ νομίζω μείζονα πάμπαν.
Ταῦτ’ ἔχω μέν σοι, φίλε, νῦν ἀεῖσαι˙
πολλά δέ πλείω σύ σοφός παρέξεις˙
κοινά γάρ φίλοις ὁ σοφός κελεύει πάντα συνεῖναι.