Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερινής κιθάρας
| ←Περίπατος με τη σελήνη στο περιγιάλι της πατρίδας μου | Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερινής κιθάρας Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Ηχώ στο Χάος» |
(Συντρόφισσα ήμουν κάποτε...) → |
Ο Απρίλης κ’ η Σελήνη μέσα στο άλσος
σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι
πέρασαν μ’ ευθυμία.
Και τώρα στη γαλήνη είνε απλωμένη
ρεμβαστική ματιά, η μελαγχολία.
Δυο δέντρα αναπολούνε
μια νύχτα καταίγιδας, που οι κορφές τους
ερωτικά μπλεχτήκαν
και στη ανάμνησή τους ξεπετιέται
λυγμός από χορδές που δονηθήκαν.
- Στον ύπνο σου κόρη γλυκειά...
Έν’ ανοιχτό παράθυρο
στο αγιόκλημα πνιγμένο
κ’ η κόρη κρίνο, με το φως
του φεγγαριού ντυμένο.
- Του τραγουδιού μου η φωνή...
Κι’ αγγίζει στον αμύριστο
κάλυκα της καρδιάς της
σαν όνειρον αθώας χαράς
ο πρώτος έρωτάς της.
Και λίγο λίγο σκοτεινιάζει το άλσος.
Στο κυπαρίσσι στάθηκε η Σελήνη
βαθιά συλλογισμένη.
Ο Απρίλης βαρέθηκε πια να δίνη
φιλιά. Φεύγει κ’ η Νύχτα κουρασμένη.
Όλα σίγησαν μόνο για να μείνη
το φλογερό παράπονο:
- Γιατί μ’ έχεις σ’ αιώνια τυραννία...
το κλάμα της κιθάρας που ανεβαίνει
προς τη χλωμή Σελήνη, προς τα ουράνια...