Το φθινόπωρον (Ραγκαβής)
| Τὸ Φθινόπωρον Συγγραφέας: |
Ὥρα φθινοπώρου ἦτον πένθιμη,
κ' ἡ πικρὰ καρδία ἐβαρυθύμει,
ὅταν οὐρανόθεν, παραμυθοῦσα,
ἦλθεν ἡ Μοῦσα.
«Πίπτουσι, τῆς εἶπα, ξηρὰ τὰ φύλλα.
Ποῦ τὰ χρώματά των τὰ πρὶν ποικίλα;
Ὅπου βλέμμα στρέφω, φθορὰ καὶ φθίσις
πᾶσα ἡ φύσις.»
«Ναὶ, τῆς Μούσης εἶπαν τὰ θεῖα χείλη,
φθείρονται μὲν τ' ἄνθη καὶ φθίν' ἡ ὕλη·
ἀλλ' ἐκτὸς τῆς ὕλης, ἐπάνω, θάλλει
βλάστησις ἄλλη.
Ὅν ἄν ἁγιάσῃ ἐμοῦ τὸ μέλος,
τοῦτον δὲν εὑρίσκει θανάτου τέλος,
καὶ τρυφᾷ εἰς δόξαν κ' εἰς αἰωνίαν
ἀθανασίαν.»