Το δείπνον των κλεφτών
| Τὸ δείπνον τῶν κλεφτῶν Συγγραφέας: |
Εἰς δάση κ' εἰς βράχους κ' εἰς ἄγριον σκότος,
ἐδῶ ποῦ δὲν φθάνει τυράννου σπαθί,
ἀφῆτε, ἂς παύσῃ τῶν ὅπλων ὁ κρότος,
καὶ δεῖπνον εἰς θάμνους χλωροὺς ἂς στρωθῇ.
Εἰς κύκλον καθίστε,
ταῖς πλώσκαις γεμίστε·
κι' ὁ δείπνος ἂς εἶναι λιτὸς καὶ μικρός,
ζοῦν ἄλλοι εἰς ἄλλας
τρυφὰς καὶ κραιπάλας,
πλὴν εἶναι ὁ ἄρτος τῶν δούλων πικρός.
Ἀδέσμευτοι ὡς τῶν βουνῶν μας ἡ αὔρα,
ὁρμῶμεν, πετῶμεν ὡσὰν ἀετοί·
τὰ βλέμματα φλόγες, τὰ ὅπλα μας μαῦρα,
τὸ βῆμά μας εἶναι θανάτου βροντή.
Εἰς χεῖρας τὸ ξίφος,
γελῶμεν ἀψήφως
μ' ἀγρίων τυράννων στρατοὺς καὶ ὀργήν·
κ' εἰς δάση κ' εἰς βάτους,
κ' εἰς βράχους ἀβάτους
ξεχνῶμεν τὴν δούλην καὶ ἄναδρον γῆν.
Ἀνήσυχα τρίζουν τὰ ξίφ' εἰς τὰς θήκας·
ἂς τρίζουν, θὰ ἔλθῃ κι' αὐτῶν ἡ στιγμή.
Θα εὕρουν ἀκόμη καὶ μάχας καὶ νίκας,
κ' εἰς αἷμα θὰ σβύσ' ἡ σκληρά των ὁρμή.
Καιρὸς ὅσον εἰναι,
τραγούδα καὶ πίνε.
Γλυστρᾷ ὁ καιρός, καὶ σὺ γλύστρα μαζῆ.
Εὐφραίνου ὡς νέος·
παντοῦ ὁ γενναῖος
γενναῖ' ἀποθνήσκει, γενναῖα καὶ ζῆ.
Ὁ δοῦλος ἐνῷ τὰ δεσμά του χρυσώνει,
τὴν χεῖρα δειλῶς ποῦ τὸν σφάζει φιλεῖ.
Ἡμεῖς εἰς κἀνένα δὲν κλίνομεν γόνυ,
κ' ἐμπρὸς εἰς τὰ ξίφη μας κλίνουν πολλοί.
Κιρνᾶτε, κιρνᾶτε·
ταῖς πλώσκαις γυρνᾶτε,
καὶ πίνετ' εὑθύμως καὶ μ' ἥσυχον νοῦν.
Οἱ πλέοντες οὗτοι
εἰς δόξαν καὶ πλούτη
συχνὰ μὲ χολὴν τὸ κρασί των κιρνοῦν.
Ποτὲ εἰς κἀνὲν δὲν φωλεύομεν μέρος,
ἀλλ' ὡς τὰ πετῶντα τοῦ δάσους πτηνά,
μ' ἀτάραχον φρένα τερπνῶς κ' ἐλευθέρως
πλανώμεθα ὡς ὁ καιρὸς μᾶς πλανᾷ.
Ἐκλέγομεν στρῶμα
τοῦ δάσους τὸ χῶμα,
καὶ σκέπην τοὺς κλάδους ἀγρίας δρυός·
τοῦ βράχου ἡ κρήνη
τὴν δίψα μας σβύνει,
καὶ πρόχειρον δίδει τροφὴν ὁ Θεός.
Ἡ πλώσκ' ἂς γυρνᾷ! Εἰς τὸν γείτονα δότε.
Ἀστράπτουν οἱ λόφοι καὶ σείετ' ἡ γῆ.
Ὡς ἄγραν ἡμᾶς κυνηγοῦν στρατιῶται.
Ὁ πόλεμος ἦλθε καὶ ἦλθ' ἡ σφαγή.
Κι' ἂν ἔλθῃ τὸ βόλι,
κι' ἂν πέσωμεν ὅλοι,
κι' ἂν ἔσχατον πίνωμ' αὐτὸ τὸ κρασί,
κἀνεὶς δὲν θὰ κλαύσῃ,
κ' ἡ γῆ δὲν θὰ παύσῃ
νὰ ἔχῃ τυράννους καὶ νὰ τοὺς μισῇ.