Τα ψηλά βουνά/Το πρώτο συσσίτιο
| ←Ἡ βλαχοπούλα μιλεῖ στὰ παιδιὰ | Τὰ ψηλὰ βουνὰ α' έκδοση, 1918 Συγγραφέας: Τὸ πρῶτο συσσίτιο |
Οἱ ἐπιγραφές τοῦ Καλογιάννη→ |
16. Τὸ πρῶτο συσσίτιο.
Ὅταν γύρισαν ἀπό τοὺς βλάχους ὁ Δῆμος κι ὁ Φάνης καὶ πλησίαζαν στὶς καλύβες, εἶδαν νὰ βγαίνει ἀχνὸς ἀπὸ τὴ μεγάλη κατσαρόλα.
«Τί ὡραία μυρουδιά!» φώναξαν ἀπὸ λίγα βήματα μακριά. «Τί; ἔγινε κιόλας;»
—«Ἔγινε!» εἶπε ὁ Αντρέας μὲ τὴν κουτάλα στὸ χέρι.
—«Καὶ τί φαγητὸ εἶναι;»
—«Πατάτες μὲ πατάτες» λέει ὁ Κωστάκης γελώντας.
—«Μὴ σᾶς νοιάζει, παιδιά, λέει ὁ Δῆμος, κι ἀπὸ αὔριο θάχωμε κρέας νὰ τρῶμε. Εἴδαμε τὸν τσέλιγκα!»
Τοὺς διηγήθηκε πὼς εἶδαν τὴν Ἀφρόδω μὲ τὸ Λάμπρο, καὶ πὼς ὁ παππούς των, ὁ γεροτσέλιγκας, τοὺς εἶπε νὰ στέλνουν ν’ ἀγοράζουν ὅσο κρέας τοὺς χρειαστῆ, ἀκόμη καὶ γάλα.
Μὰ ἐνῶ μιλοῦσαν, ὅλο τριγύριζαν τὸ γιαχνί. Ἦταν τὴ στιγμὴ ἐκείνη μὲ τὸν ἀχνό του καὶ τὴ μυρουδιά του καλύτερο ἀπ’ ὅλα τ’ ἀρνιὰ τοῦ τσέλιγκα.
«Ἀπίστευτο μοῦ φαίνεται, λέει ὁ Κωστάκης, πὼς αὐτὲς οἱ πατάτες ποὺ ξεφλούδιζα ἔγιναν φαγητό».
Τὸ ἴδιο κι ὁ Δημητράκης. Δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψη πὼς ἔγιναν φαγητὸ οἱ ντομάτες ποὺ ἔκοβε. Τὸ ἴδιο κι ὁ Γιῶργος· τὸ ἴδιο κι ὁ Φουντούλης.
Παίζοντας ἔκαμαν ὅλη αὐτὴ τὴ δουλειὰ, καὶ νὰ τί κατάφεραν! Τρῶνε φαγητὸ δικό τους.
Καθένας ἐργάστηκε γιὰ τὸν ἐαυτό του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους· ὅλοι πάλι δούλεψαν γιὰ τὸν ἕνα. Ἔτσι ἔκαμαν ἐκεῖνο ποὺ λέμε κοινότητα.
Θὰ κατορθώσουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ ὅλα τ’ ἄλλα; Θὰ μπορέσουν ὁ ἕνας νὰ ἐργάζεται γιὰ τοὺς ἄλλους, κι οἱ ἄλλοι γιὰ τὸν ἕνα; Τότε ἡ μικρή τους κοινότητα θὰ γίνη παράδειγμα σὲ πολλὲς ἄλλες. Σηκώνουν λοιπὸν τὰ ποτήρια τους καὶ πίνουν στην ὑγειά της.
«Πίνω αὐτὸ τὸ κρασί» λέει ὁ Κωστάκης, καὶ σηκώνει τὸν τενεκὲ μὲ τὸ νερό, «στὴν ὑγειὰ τοῦ σημερινοῦ μας μάγειρα».
—«Πίνω αὐτὸ τὸ ρακί» λέει ὁ Ἀντρέας, καὶ σηκώνει τὸ παγούρι του μὲ τὸ νερό, «στὴν ὑγειὰ ὅλων τῶν συντρόφων ποὺ μαγείρεψαν μαζί μου».
—«Πίνω τὴ βρύση ὅλη, λέει ὁ Φάνης, στὴν ὑγειὰ τῆς κοινότητας».
—«Ἐβίβα, ἐβίβα!» φώναξαν, καὶ ὅλοι γελοῦσαν. Μόνο ὁ Φουντούλης ἦταν δακρυσμένος. Αὐτὸς εἶχε καθαρίσει τὰ κρεμμύδια.