Τα Άπαντα Γεωργίου Ζαλοκώστα/Αγγελία της Πρώτης Εκδόσεως
| Τα Άπαντα Γεωργίου Ζαλοκώστα Συγγραφέας: |
ΑΦΟΥ μετὰ τοσαῦτα παθήματα μοῖρα σκληρὰ μοὶ ἐπεφύλαττε νὰ κλαύσω νεκρὸν καὶ τὸν πολύτιμον σύζυγόν μου, τὸν ἀγαθὸν καὶ πεφιλμένον μου Ζαλοκώσταν, δὲν ἠδυνάμην νὰ ἔχω τοῦ λοιποῦ εὐχήν τινα ἢ πόθον ἐπὶ τῆς γῆς. Εἰς νύκτα δυστυχίας ταφεῖσα, παρηγορίαν ἔχω τὴν μνήμην του, προσκυνητήριόν μου τὸν λίθον, ὑφ' ὃν κατέκλινε τὴν ἱερὰν κεφαλήν.
Ἀλλ' εἰς τὴν μνήμην του τὴν ἁγίαν ὡς μύρον ἔῤῥευσε τὸ δάκρυον τοῦ κοινοῦ, καὶ αἱ προτροπαὶ σεβαστῶν μοι λογίων μοὶ ἐπιβάλλουσι νὰ ἀνακύψω ἐπὶ στιγμὴν καὶ παρὰ τὸ μνῆμα πολυθρηνήτου συζύγου ν' ἀναγγείλω τὴν δημοσίευσιν ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ αὐτοῦ. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου μὲ παραμυθεῖ τοὐλάχιστον ἡ ἰδέα, ὅτι πρὸς ὥραν κἂν ἀναγεννᾶται εἰς τὴν ζωὴν καὶ συντηρεῖ ἀκόμη τὰ ἔρημα ὀρφανά του.
Διὰ τῆς συλλογῆς ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ αὐτοῦ θέλουν δημοσιευθῆ ὡς νεκρικὴ ἀνθοδέσμη του τὸ Χάνι τῆς Γραβιᾶς, αἱ Σκιαὶ τοῦ Φαλήρου, τὸ βραβευθὲν Μεσολόγγιόν του, τὸν Στόμιον τῆς Πρεβέζης, ἐπιδιορθωθὲν, οἱ βραβευθέντες Ἁρματωλοὶ καὶ Κλέπται, αἱ Ὧραι Σχολῆς, τὸ Σπαθὶ καὶ ἡ Κορώνα, καὶ ὁ Εὐεργέτης Σίνας.
Εἰς ταῦτα δὲ θέλουσι προστεθῆ τὸ Συναπάντημα, ἡ Ἐπιθάνατος ᾠδή του, ὁ Θεὸς καὶ ὁ Ἔρως, ἡ Ἀνθοπῶλις, τὰ Δάκρυα, τὸ Φίλημά του, καὶ πᾶν ὅ,τι ὡραῖον, δι' οὗ ἡ θλιβερὰ Μοῦσά του ἐποίκιλε τὴν Πανδώραν.
Ἰδίως ὅμως δίδεται ἡ πικρὰ εὐκαιρία τοῦ νὰ γνωρίσῃ τὸ κοινὸν καὶ ἔργα ὅλως νέα τῆς Μούσης του· ἤτοι, Ἐλεγεῖα καὶ σκέψεις αὐτοῦ, Μετάφρασιν τῆς πτώσεως τοῦ Μεσολογγίου, τὴν Μάχην τοῦ Σοβολάκου, ἐπεισόδιον τοῦ ἀγῶνος, τὴν Τελευταίαν νύκτα τῆς Ἐξόδου, δοθεῖσαν εἰς τὸν ποιητικὸν διαγωνισμὸν, καὶ τελευταῖον τὸν Θάνατον τοῦ Μάρκου Βότσαρη, γεγραμμένον μετὰ τοσαύτης ἐμπνεύσεως καὶ λυρικοῦ ὕψους, ὥστε, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν εἰδότων, εἶναι τὸ εὐοσμώτερον ἄνθος τὸ ἁγιάζον τὴν μνήμην του.
Τὴν συλλογὴν λοιπὸν ταύτην προσφέρω ἀπὸ μέρους τῶν ὀρφανῶν Ἐκείνου εἰς τὴν πατρίδα, διότι ὑπὲρ αὐτῆς ἐμόχθει ἐν τῇ ζωῇ, ὑπὲρ αὐτῆς ἐσκέπτετο καὶ θνήσκων ὁ σύζυγός μου.
Εὐδαίμων αὐτός! μὲ ἕνα γεννηθεὶς πόθον, τὸν ἔρωτα τῆς Πατρίδος, παιδίον τῇ προσέφερε τὸν βραχίονά του, ἀκμαῖος, τῆς ψυχῆς του τὰ πάθη, καὶ μεταξὺ πολέμου καὶ σκέψεως κυμανθεὶς, εἰς τάφον ἄωρον συνετρίβη. Μὲ μένει σήμερον κληρονομία πολύτιμος, ἡ πενία του, καὶ τοῦ κοινοῦ τὸ δάκρυ τὸ εἰς τὴν μνήμην του ἐκχυθέν. Μὲ δίπλωμα τοιαύτης εὐγενείας εἰς χεῖρας, σφίγγω τὰ ὀρφανὰ τοῦ ποιητοῦ τῆς Πατρίδος καὶ ἐν ὀνόματί του ἐπικαλοῦμαι τὴν συνδρομὴν τοῦ Κοινοῦ.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. Χ. ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ.