Στο γάμο του μουσικοδιδασκάλου Ιωσήφ Λιμπεράλη
| Στὸ γάμο τοῦ μουσικοδιδασκάλου Ἱωσήφ Λιμπεράλη Συγγραφέας: |
Φεῦγα, Μοῦσα! Γιὰ τὸ γάμο
ἑνοῦ φίλου μου ἀκριβοῦ
πέντε στίχους θὲ νὰ κάμω,
ὅπως μὤρθουνε στὸ νοῦ.
Ποια εἶν' ἡ νύφη; - Περιστέρα,
ἀγγελόπουλο, Θεά·
τοῦ Χαριάτη ἡ θυγατέρα,
ξακουσμένη γιὰ ὀμορφιά.
Στόμα ὡραῖο, σὰ δαχτυλίδι,
ἴσια μύτη ἑλληνική,
ἕνα μέτωπο, ἕνα φρύδι,
ὁποῦ λὲς καὶ σοῦ μιλεῖ.
Σὰ βαλθῇ νὰ τραγουδήσῃ,
- μὲ τὸ δάσκαλο κοντά -
καὶ ταὶς πέτραις θὰ ραΐση,
ὄχι ἀνθρώπινη καρδιά.
Τάχα εἶν' ἄλλη νὰ τῆς μοιάζῃ
εἰς τὴ Ζάκυνθο καὶ ἀλλοῦ,
σὰ γλυκίσματα ἑτοιμάζει
γιὰ τοὺς φίλους τοῦ γαμπροῦ;
Τόση τέχνη, τέτοια κάλλη
ποιός εἶν' ἄξιος νὰ χαρῇ;
Μωρέ, πές μου, Λιμπεράλη,
πῶς τὴν ἅρπαξες ἐσύ;
Ἢ τὰ γένεια ἢ τὸ μουστάκι
τὴν ἐμάγεψαν θαρρῶ·
ἄ! γιατί, Γερασιμάκη,
ἔχεις πρόσωπο σπανό;
Ὄχι, φίλε· δὲ φθονάω,
καὶ ἀπ' τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς
καὶ τοὺς δύο σᾶς εὐλογάω,
ὡσὰ νἄμουνα παπᾶς.
Θέ! ποτὲ νὰ μὴ σιμώσῃ
ζήλεια κρύα, φαρμακερὴ
τὸ κρεββάτι νὰ ξεστρώσῃ
ὁποῦ ἐσᾶς ἀκαρτερεῖ!
Πάντα ἐκεῖ νὰ τριγυρίζουν
πνευματάκια ἐρωτικά·
μ' εὐωδίαις νὰ τὸ γιομίζουν,
μ' ἄνθια ὡραῖα – καὶ τὰ λοιπά!
Ὁ Καιρὸς θὲ νὰ τροχήσῃ
τὸ δρεπάνι τὸ σκληρό,
πρὶν τοῦ γάμου σας νὰ σχίσῃ
τὸν ἀχώριστο δεσμό.
Καὶ θὰ ἰδῆτε ὁλόγυρά σας
μία σωστὴ δωδεκαριὰ
ἀπὸ ἀντίτυπα δικά σας,
ἐρωτόπλαστα παιδιά.