Στην ελιά αποκάτω
| Στὴν ἐλιὰ ἀποκάτω Συγγραφέας: |
Μεγάλη ἐλιά, τὸν ἴσκιο σου γιὰ 'λίγο ἀκόμα δός μου,
ἄχ, θἄρθῃ γλήγορα ἡ στιγμὴ
ποῦ θ' ἀναπάψω τὸ κορμὶ
στὸν ἴσκιο τ' ἄλλου κόσμου.
Παρακαλῶ σε ἀνθρώπινη πάρε φωνὴ καὶ πές μου
σὰν πόσοι κάθησαν ἐδῶ,
ποῦ λυπημένα τραγουδῶ,
καλοὶ προπάτορές μου;
Πές· ὅταν κλείσω ἀξύπνητα τὸ κουρασμένο μάτι,
ὅταν μ' ἐκείνους πάω μαζί,
ἀπὸ τὸ εἶναι μου νὰ ζῇ
θ' ἀκολουθήσῃ κἄτι;
Ἀλλοιά! μὲ τὰ ξερόφυλλα ποῦ κάθε τόσο ἀφίνεις
καὶ πέφτουν χάμου ἀπ' τὸ κλαρί,
μιὰν ἄφωνη καὶ θλιβερὴ
ἀπόκριση μοῦ δίνεις.
Ἀλήθεια νἆναι; ὁλόκληρους τὸ χῶμα θὰ μᾶς φάῃ;
Ὄχι· κανένα ξωτικὸ
τὸ νοῦ μου τώρα στὸ κακὸ
νὰ σύρῃ πολεμάει.
Τοῦ κάκου· ἀπὸ τὴν ἄπειρη πλούσια ζωὴ τῆς φύσης
βγαίνει καὶ πάει στὰ σωθικά,
οὐράνιος ἦχος, ποῦ γλυκὰ
θὰ ζήσῃς, λέει, θὰ ζήσῃς.
Τέτοια μαγεία, τῆς μάνας μου, ποῦ χρόνια εἶναι στὸν ἅδη,
εἶχε ἡ φωνοῦλα μοναχή,
ὅταν μιὰν ἅγια προσευχὴ
μοῦ μάθαινε τὸ βράδυ.