Στα 200 π.Χ.
- «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων—»
- Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
- πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
- για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
- μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
- για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
- σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
- μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
- Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
- δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
- Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».
- Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.
- Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
- και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική
- την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
- που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
- που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.
- Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
- την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
- την περιλάλητη, την δοξασμένη
- ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
- την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·
- ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
- Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
- οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
- επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
- κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
- Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
- με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
- Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
- ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.
- Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!