Ἂν ἄλλος Μίδας ὁ κριτὴς ἡμίζωόν τι στέφῃ,
βαρβαρικῶς περιφρονῶν τὴν λύραν, χάριν τῶν αὐλῶν·
Ἂν ἐκζητῶν τὸ χρήσιμον—ἀναίσθητος πρὸς τὸ καλόν—
ἄρρητ’ ἀθέμιτα ληρῇ κι’ ὅ,τ’ εἶπας διαστρέφῃ·
Σύ, φεύγων τ’ ἀλληγορικὰ τῆς ἠθικῆς του νέφη,
πέτα ἐκεῖ ποῦ ’σ’ ὁδηγεῖ ὁ Φοῖβος ὁ φωτοβολῶν·
καὶ μὴ τοὺς Μίδας θαύμαζε, τὴν μακρωτίαν των ζηλῶν,
μηδὲ μιμοῦ τὸν Σάτυρον δι’ ἀμουσίας στέφη.
Ἀλλ’ ἄφες νὰ διατελῇ, ἐνόσῳ ζῇ ἡ Φύσις,
ἄλλο Τεχνίτης, κι’ ἄλλο τι ἠθικολόγος σκυθρωπός.
Καὶ τοῦτο μόνον, ποιητά, ποτὲ μὴ λησμονήσῃς:
Τὰς Τέχνας ἀπὸ τῆς ῥινός, ὡς βοῦς, δὲν σύρει ὁ σκοπός.
Καὶ τῆς σεπτῆς Ποιήσεως ἀδούλωτος ἡ πτῆσις
δὲν φέρεται περὶ τὸ Τί, ἀλλὰ περὶ τὸ Πῶς.
