Nvper de textu Xenophonteo optime meruit Axel W. Persson, cuius opusculo palmario Zur Textgeschichte Xenophons quantum in hoc volumine debeam longum est enarrare.
Hieronis et Agesilai textum ut constituerem ante oculos habui exemplaria photographica trium codicum, Vaticani 1335 (A), Vaticani 1950 (B), Marciani 511 (M). Mutinensis 145 lectiones edidit Kalinka (Insbrucker Festgruss, 1909). Editionis fundamentum est A. Alterius Vaticani ex A descripti mentionem facere supersedi nisi si parentis sui testimonium illustrare videbatur. Et Harleiani 5724, qui ab eodem A iam correctoris manum experto originem ducit, modo interdum verba commemoravi.
Codices qui dialogum nobis tradidere in tres classes distribuit C. Schenkl. Alterius classis testis est M : tertia neglegi potest. Num ceterorum omnium codicum stirps sit unica Vaticanus 1335, quod sibi aliisque persuasit Thalheimius, equidem valde dubito. Nam cum constet Stobaeum non usum esse eo archetypo unde ductus sit A, non video quomodo fieri potuerit
