denuo contulimus, et Vindobonensis (V) a Schenklio collatus.
D, Bodleianus bibliothecae canonicae 39, bombyclnus forma media, saec. xiv vel xv ineuntis, continet f. 3–136 diversa ab reliquis manu scriptam Cyropaediam, f. 137–247 Anabasin, f. 248–259 r. Hipparchicum, inde ab f. 259 v. librum de re equestri. A Gaisfordio in usum Dindorfi iam collatus erat (vide supra n.). In libro primo non, ut vulgo perhibetur, toto, sed usque ad cap. vi §7 (ἐπὶ τν τῆς ἀρτέμιδος βωμόν), cum melioribus idque cum C1 plerumque consentit. Inde a I vi 7 D ad Vaticanos 1335, 1950, 990,143 (= F G I K Dindorfi) proxime accedit.
Usque ad I vi 7 haec vera aut verisimilia solus praebet D: i 1 νεώτερος δ’ ὁ κῦρος, 2 ἑς, 6 παρήγγειλε τοῖς φρουράρχοις ἑκάστους λαμβάνειν, ubi ἕκαστον coniecit Hirschig; ii 3 γυμνῆτας, 9 σῶσις, 13 οἴνῳ κεράσας αὐτήν, 17 ἐκέλευε, 18 ἐπὶ τῆς ἁρμαμάξης; iii 1 ἔμεινε κῦρος; καὶ πρῶτα μὲν; iv 13 καταστήσω; V 14 ἐτύγχανε; vi 6 ὀρόντα et αὐτοῦ. Interdum cum deterioribus consentit: e.g. ii 2 et vi 4 ἐκέλευε, iii 4 ἑαυτῇ, V 9 ὡς om., vi I ἴχνη, bene; 1 3 συλλαμβάνει, ii 2 καταγάγοι, 15 ἐκείνου, 21 ἀμήχανος, 23 ταρσοὺς, iv 9 σύροι, v 3 πέτονται, 8 δράμοι, 15 τοῦ φοίνικος; vi 7 6 ὅ τι recte. Postremo cum V dat v 3 ἀπέστα, 8 τούς τε πολυτελεῖς χιτῶνας, vi 3 ἥξει pro ἥξοι, 7 πάλιν δὴ pro πάλιν δὲ. Hinc facile perspici potest, postquam in deteriorum partes abiit, qualem desideremus codicem. Propria tamen, quod sciamus, et vera sunt haec: I vii 11 ἀρταγέρσης, IΙ i 17 συμβουλευομένοις (quod coniecit Lion), v 16 ἀπιστοίητε, IIΙ i 2 κατακάνοιεν, IV ii 3 ἐπὶ χαράδρᾳ οἱ, vii 26 ὠμοβοείων, V vi 36 ἀνεκεκοίνωντο, VI vi 5 ὄρος εἰλήφεσαν, 20 σὲ αὐτὸν, VII vi
