Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
ΕΙΣ ΝΕΚΡΟΝ ΑΔΩΝΙΝ
Ἄδωνιν ἡ Κυθήρη
ὡς εἶδε νεκρὸν ἤδη
στυγνὰν ἔχοντα χαίταν
ὠχράν τε τὰν παρειάν,
ἄγειν τὸν ὗν πρὸς αὑτὰν
ἔταξε τὼς Ἔρωτας.
οἳ δ᾽ εὐθέως ποτανοὶ
πᾶσαν δραμόντες ὕλαν,
στυγνὸν τὸν ὗν ἀνεῦρον,
δῆσάν δὲ καὶ πέδασαν. 10
χὣ μέν βρόχῳ καθάψας
ἔσυρεν αἰχμάλωτον,
ὁ δ᾽, ἐξόπισθ᾽ ἐλαύνων
ἔτυπτε τοῖσι τόξοις.
Ὁ θὴρ δ᾽ ἔβαινε δειλῶς,
φοβεῖτο γὰρ Κυθήρην.
τῷ δ᾽ εἶπεν Ἀφροδίτα
«Πάντων κάκιστε θηρῶν,
σὺ τόνδε μηρὸν ἴψω;
σύ μευ τὸν ἄνδρ᾽ ἔτυψας;» 20
ὁ θὴρ δ᾽ ἔλεξεν ὦδε·
«ὄμνυσί σοι Κυθήρη
