Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/424

THE BUCOLIC POETS

καὶ νέκυς ὢν καλός ἐστι, καλὸς νέκυς, οἷα καθεύδων.
κάτθεό νιν μαλακοῖς ἐνὶ φάρεσιν οἷς ἐνίαυνεν
ᾧ μετὰ τεῦς ἀνὰ νύκτα τόν ἱερὸν ὕπνον ἐμόχθει
παγχρυσέῳ κλιντῆρι· ποθεῖ καὶ στυμνὸν Ἄδωνιν.
βάλλε δέ νιν στεφάνοισι καὶ ἄνθεσι· πάντα σὺν αὐτῷ,
ὡς τῆνος τέθνακε καὶ ἄνθεα πάντα θανόντων.
ῥαῖνε δέ νιν Συρίοισιν ἀλείφασι, ῥαῖνε μύροισιν·
ὀλλύσθω μύρα πάντα· τὸ σὸν μύρον ὤλετ’ Ἄδωνις.
κέκλιται ἁβρὸς Ἄδωνις ἐν εἵμασι πορφυρέοισιν·
ἀμφὶ δέ νιν κλαίοντες ἀναστενάχουσιν Ἔρωτες 80
κειράμενοι χαίτας ἐπ’ Ἀδώνιδι. χὢ μὲν ὀϊστώς,
ὃς δ’ ἐπὶ τόξον ἔβαλλεν, ὃ δὲ πτερόν, ὃς δὲ φαρέτραν.
χὢ μὲν ἔλυσε πέδιλον Ἀδώνιδος, οἳ δὲ λέβητι
χρυσείῳ φορέοισιν ὕδωρ, ὃ δὲ μηρία λούει,
ὃς δ’ ὄπιθεν πτερύγεσσιν ἀναψύχει τὸν Ἄδωνιν.
«αἰαῖ τὰν Κυθέρειαν», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
ἔσβεσε λαμπάδα πᾶσαν ἐπὶ φλιαῖς Ὑμέναιος,
καὶ στέφος ἐξεκέδασσε γαμήλιον· οὐκέτι δ’ «Ὑμήν,»
«Ὑμήν» οὐκέτ’ ἄειδει ἑὸν μέλος, ἀλλ’ ἐπαειδει
«αἰαῖ» καὶ «τὸν Ἄδωνιν» ἔτι πλέον ἢ Ὑμέναιον. 90
αἱ Χάριτες κλαίοντι τὸν υἱέα τῶ Κινύραο,
«ὤλετο καλὸς Ἄδωνις» ἐν ἀλλάλαισι λέγουσαι.
«αἰαῖ» δ’ ὀξὺ λέγοντι πολὺ πλέον ἢ Παιῶνα,
χαἰ Μοῖραι τὸν Ἄδωνιν ἀνακλείουσιν «Ἄδωνιν,»

392