Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/390

XXX.—ΠΑΙΔΙΚΟΝ ΑΙΟΛΙΚΟΝ βʹ

῎Ωιαι τῶ χαλεπῶ καἰνομόρω τῶδε νοσήματος·
τετορταῖος ἔχει παῖδὸς ἔρος μῆνά με δεύτερον,
κάλος μὲν μετρίως, ἀλλ’ ὁπόσον τῷ πόδι περρέχει
τᾶς γᾶς, τοῦτο χάρις, ταῖς δὲ παραύαις γλυκὺ μειδίᾳ. 5
καὶ νῦν μὲν τὸ κακὸν ταῖς μὲν ἔχει, ταῖσι δέ μ’ οὐκ ἔχει· 4
τάχα δ’ οὐδ’ ὄσον ὕπνω ’πιτύχην ἔσσετ’ ἐρωΐα·
ἔχθες γὰρ παριὼν ἔδρακε λέπτ’ ἄμμε δι’ ὀφρύγων
αἰδέσθεις προτίδην ἄντίος, ἠρεύθετο δὲ χρόα.
ἔμεθεν δὲ πλέον τᾶς κραδίας ὦρος ἐδράξατο·
εἰς οἶκον δ’ ἀπέβαν ἕλκος ἔχων καὶ τὸ κέαρ δάκων 10
πόλλα δ’ εἰσκαλέσας θῦμον ἐμαύτῳ διελεξάμαν·
«τί δὴ ταῦτ’ ἐπόης; ἀλοσύνας τί ἔσχατον ἔσσεται;
λευκὰς οὐκὶ ἴσαισθ’ ὅττι φόρης ἐν κροτάφοις τρίας;
ὧρά τοι φρονέην μὴ ωὐκὶ νέος τὰν ἰδέαν πέλῃ
πάντ’ ἔρδης ἅπερ οἱ τῶν ἐτέων ἄρτια γεύμενοι.
καὶ μὰν ἄλλα σε λάθει· τὸ δ’ ἄρ’ ἦς λώϊον, ἔμμεναι

358