Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/386

XXIX.—ΠΑΙΔΙΚΟΝ ΑΙΟΛΙΚΟΝ αʹ

«Οἷνος» ὦ φίλε παῖ λέγεται «καὶ ἀλάθεα·»
κἄμμε χρὴ μεθύοντας ἀλαθέας ἔμμεναι.
κὴγὼ μὲν ἐρέω τὰ φρένων κέατ’ ἐν μύχῳ·
οὐκ ὅλας σε φίλην με θέλεισθ’ ἀιπὺ καρδίας·
γινώσκω· τὸ γὰρ αἴμισυ τᾶς ζοΐας ἔχω
ζὰ τὰν σὰν ἰδέαν, τὸ δὲ λοῖπον ἀπώλετο,
κῶτα μὲν σὺ θέλεις, μακάρεσσιν ἴσαν ἄγω
ἀμέραν· ὄτα δ’ οὐκὶ θέλεις τύ, μάλ’ ἐν σκότῳ.
πῶς ταῦτ’ ἄρμενα, τὸν φιλέοντ’ ὀνίαις δίδων;
ἀλλ’ εἴ μοί τι πίθοιο νέος προγενεστέρῳ, 10
τῷ κε λώιον αὖτος ἔχων ἔμ’ ἐπαινέσαις.
ποίησον καλιὰν μίαν ἐνν ἔνι δενδρίῳ,
ὄππυι μηδὲν ἀπίξεται ἄγριον ὄρπετον.
νῦν δὲ τῶδε μὲν ἄματος ἄλλον ἔχεις κλάδον,
ἄλλον δ’ αὔριον, ἐξ ἐτέρω δ’ ἔτερον μάτης.
καἰ κέν σευ τὸ κάλον τις ἴδων ῥέθος αἰνέσαι,
τῷ δ’ εὖθυς πλέον ἢ τριέτης ἐγένευ φίλος,
τὸν πρῶτον δὲ φίλεντα τρίταιον ἐθήκαο
ἀνδρῶν, τῶν ὑπὲρ ἀνορέαν δοκέεις πνέην·
φίλη δ’, ἆς κε ζόης, τὸν ὔμοιον ἔχην ἄϊ. 20
αἰ γὰρ ὦδε πόης, ἄγαθος μὲν ἀκούσεαι
ἐξ ἄστων· ὀ δέ τοι κ’ Ἔρος οὐ χαλέπως ἔχοι,
ὃς ἄνδρων φρένας εὐμαρέως ὐποδάμναται,
κῆμε μάλθακον ἐξ ἐπόησε σιδαρίω.