Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
XII.—ΑΙΤΗΣ
Ἤλυθες ὦ φίλε κοῦρε· τρίτῃ σὺν νυκτὶ καὶ ἠοῖ
ἤλυθες· οἱ δὲ ποθεῦντες ἐν ἤματι γηράσκουσιν.
ὅσσον ἔαρ χειμῶνος, ὅσον μῆλον βραβίλοιο
ἥδιον, ὅσσον ὄϊς σφετέρης λασιωτέρη ἀρνός,
ὅσσον παρθενικὴ προφέρει τριγάμοιο γυναικός,
ὅσσον ἐλαφροτέρη μόσχου νεβρός, ὅσσον ἀηδὼν
συμπάντων λιγύφωνος ἀοιδοτάτη πετεηνῶν,
τόσσον ἔμ᾽ εὔφρηνας σὺ φανεὶς, σκιερὴν δ᾽ ὑπὸ φηγὸν
ἠελίου φρύγοντος ὁδοιπόρος ἔδραμον ὥς τις.
εἴθ᾽ ὁμαλοὶ πνεύσειαν ἐπ᾽ ἀμφοτέροιϊν Ἔρωτες 10
νῶϊν, ἐπεσσομένοις δὲ γενοίμεθα πᾶσιν ἀοιδή·
«δίω δή τινε τώδε μετὰ προτέροισι γενέσθην
φῶθ᾽, ὃ μὲν εἴσπνηλος, φαίη χ᾽ Ὡμυκλαϊάζων,
τὸν δ᾽ ἕτερον πάλιν, ὥς κεν ὁ Θεσσαλός, εἴποι, ἀΐτην.
ἀλλήλους δ᾽ ἐφίλησαν ἴσῳ ζυγῷ. ἦρα τότ᾽ ἦσαν
χρύσειοι πάλιν ἄνδρες, ὅτ᾽ ἀντεφίλησ᾽ ὁ φιληθείς.»
150
