ἐὰν τὸ δοπέρας ἑν κλαυθμῷ δὗεὶ, ’ἡ πρωἳα ἀνατέλλει ᾽ ἐν ἀγαλλίάσει. Καὶ ὲγὧ ἔλεγον ἐν τῇ εὐτυχία μου, οὐδέποτε θέλω ὁαλευθῇ. Κύριε, ἐν τῷ θελήματί σου,. ὲστερἑωσας τὴν δύναμιν τοῦ ὄρους μου. ᾿Απἐστρεφας ὃὲ᾽ τὅ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ ἔμεινον τεταραγ- μένος. Σὲ τότε, Κύριε, ἐπεπαλἑσθην, ,παὶ τοῦ Κυρίου ἐδεήθηὗ. Τί ὠφελεῖ γᾶ χύσω τὸ αἷμά μου, καὶ πα- ταβῷ ἐὺ τῷ τάφῳ; Δύναται ὁ χοῦς νὰ ἐπαινέσῃ σε, καὶ ὦπγγείλῃ τη ) ἀλἠθειἂν σου; ”Ακουσον, Κύριε, καὶ ἱλἐησόν με, ἔσο, Κύριε, ὁ βοηθός μου. Ιετἐτρε- ψας τὸ πένθος μου εἰς χαρὰν, διέῤῥηξας τὸν σάκκῳ μου, καὶ μὲ περιέζωσας εὐφροσύνην, ὅπως περὶ Σοῦ ψάλῃ ἡ ψυχή μου καὶ οὐδέποτε σιωπήσῃ. Κύριε, Θεέ μου, 8ιὰ᾿ παντὸς ψαλῶ τοὺς αἶνους σου.
ιΡ'ΑΛΜΟΣ ΤΟΤ ΔΑΤἹΔ
Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου. τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ᾽ὲντ6ς μου τὸ ὄνομα αὐτοῦ τὸ ἅγιον. Εὖλόγει ἡ ψυ- χή μοῦ τὸν Κύριον, καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ιὗεργεσίας αὐτοῦ. Αὐτός ἐστιν ὁ ὲξελεὀνων πάσας τὰς ἁμαρτίας σου, ὁ ἰώμενος πάσας τὰς νόσους σου. “Ο λυτρόνων ἓν. φθορᾶς τὴν ζωήν σου, ὁ στεφανόνων σε μετ᾿ ἐλέους καὶ οῖἆτ'αρμῶν. Ὀ πληρῶν ἐν ἀγα- θοῖς τὰς ἐπιθυμίας σου, ἂνακαινίζων , ὡς ἀετὸς τὴν νεότητά σου. Ποιεῖ ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος, σιαὶ ἀπο- νέμει δικαιοσύνην πᾶσι τοῖς ᾶὃαουμένοις.’Εὃειξε τὰς ὁδοὺς Αὐτοῦ τᾧὶ Μωῦσἤ, τοῖς υἱοῖς τοῦ Ἰσραὴλ τὰ κατορθώματα του. Οζκτἱρμων. καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος,
