ἀγαθότης ἡμῶν, τί ἡ εὐθύτης ἡμῶν, τί ἡ ἰσχὺς ἡμῶν, τί ἡ δύναμις ἡμῶν, τίνες αἱ φράσεις τὰς ὁποίας δυνάμεθα νὰ μεταχειρισθῶμεν ἐνώπιόν σου, Κύριε Θεέ ἡμῶν καὶ Θεέ τῶν πατέρων ἡμῶν; Ἅπαντες οἱ ἰσχυροὶ εἷναι μηδὲν ἔναντί σου, οἱ δὲ ἐπιφανεἴς ὡς νὰ μὴ ὑπῆρχον, οἱ σοφοὶ ὡς ἐστερημένοι γνώσεων, καὶ οἱ συνετοὶ ὡς ἐλλείποντες νοὸς, καθότι ἅπασαι σχεδὸν αἱ πράξεις ἡμῶν εἰσὶ μηδαμιναὶ, αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς ἡμῶν ματαιότης· ἐνώπιόν σου ὁ ἄνθρωπος οὐδεμίαν ἔχει ὑπεροχὴν ἐπὶ τῶν ζώων, διότι τὰ πάντα εἶναι μάταια πλὴν τῆς ψυχῆς, ἥτις εἷναι ἁγνὴ καὶ ὀφείλει μίαν ἡμέραν νὰ παρασταθῇ πρὸς ἐκδίκασιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς δόξης σου, καὶ δώσῃ λόγον τῶν πράξεων της. Καὶ ἅπαντα τὰ ἔθνη μηδὲν εἶναι ἐνώπιόν σου, καθὰ λέγει ὁ προφήτης. Ἰδοὺ ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ὡς σταγὼν σταλάζουσα ἐκ τοῦ κάδου, καὶ ὡς σκωρία τῆς πλάστιγγος λογίζονται, ἰδοὺ καὶ νῆσοι τὰς ὁποίας ὡς λεπτὴν κόνιν ἐγείρει. ’Αλλ’ ἡμεῖς εἴμεθα ὁ λαὸς σου, οἱ υἱοὶ τῆς συνθήκης σου, οἱ υἱοὶ τοῦ Ἁβραὰμ τοῦ ἀγαπήσαντός σε, εἰς τὸν ὁποῖον ὤμοσας ἐπὶ τοῦ ὄρους τῆς Μοριᾶς, σπέρμα τοῦ Ἰσαὰκ τοῦ παρὰ σοῦ ὁρισθἐντος εἰς θυσίαν καὶ δεθέντος ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου, συναγωγὴ τοῦ Ἰακὼβ, πρωτοτόκου υἱοῦ σου, τὸν ὁποῖον διὰ τὴν ἀγάπην μεθ’ ἧς ἠγάπησας αὐτὸν, καὶ τὴν χαρὰν μεθ’ ἧς ἐχαροποιήθης, ἐκάλεσας Ἰσραὴλ καὶ Ἰεσουρούμ.
Δι’ ὅλα ταῦτα, ἡμεῖς ὀφείλομεν νὰ σὲ ἐπαινῶμεν
