ἐπὶ σὲ στηρίζομεν τὰς ἐλπίδας ἡμῶν. Μὴ σιωπήσης καὶ ἀπάντησον, ἵνα μὴ εἴπωσι τὰ ἔθνη, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀπωλέσθη. Πᾶν γόνυ πρός Σε κάμπτει καὶ πᾶν σῶμα ἐνώπιόν Σου προσπίπτει.
Κύριε, ὁ ἔχων τὴν χεἴρα ἠνεῳγμένην πρὸς ἀροδοχὴν τῆς μετανοίας τῶν ἁμαρτωλῶν, λάβε ὑπ᾽ ὄψει τὴν ἕνεκα τῶν ἀπείρων δεινῶν ταραχὴν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, μὴ ἐπιλάθου καθόλου ἡμῶν, ἐγέρθητι, σῶσον ἡμᾶς καὶ μὴ ῥίχης τὴν ὀργήν σου ἐφ᾽ ἡμῶν, διότι εἴμεθα λαός σου, τέκνα τῆς συνθήκης σου. Ἰδὲ, Κύριε, τὴν περιφρόνησιν ἡμῶν ἐν μέσῳ τῶν ἐθνῶν, ἔνθα ὡς γυνὴ ἐν ἀφέρδρῳ ἀποκεχωρισμένοι ἐσμέν. Ἕως πότε ἡ δύναμίς σου θὰ μένη ἐν δουλείᾳ καὶ ἡ δόξα σου εἰς χεῖρας ἐχθρῶν; Ἄς ἴδωσι τὴν ἰσχύν σου καὶ ἂς ταπεινωθῶσι καὶ αἰσχυνθῶσι διὰ τὸ ἀγέρωχον αὐτῶν. Ἔγειρον τὴν παντοδυναμίαν σου καὶ σῶσον ἡμᾶς χάριν τοῦ ὀνόματός σου. Μὴ φανῶσιν εἰς σὲ ὀλίγαι αἱ δυστυχίαι ἃς ὑπέστημεν, τάχυνον τὰ ἐλέη σου, ἂς προπορευθῶσιν ἡμῶν ἐν ἡμέραις ὀδύνης. Οὐχὶ χάριν ἡμῶν, ἀλλὰ διὰ Σὲ ποίησον, καὶ μὴ διαγράψης τὴν μνήμην τῶν λειψάνων ἡμῶνμ διότι πρὸς Σὲ ἠτενίσαμεν, πρὸς Σὲ ὅστις εἶ Θεὸς μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. Μνήσθητι τῆς ὁμολογίας ἡμῶν ἣν καθεκάστην πρὸς Σὲ ἀπευθύνομεν, ἀπαγγέλλοντες δὶς μετ᾽ ἀγάπης--Ἂκουε, Ἰσραὴλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἶναι Θεὸς Μόνος.
(Καὶ εἶπε Δαυἶδ εἰς Γὰθ, εἰμὶ ἐν μεγάλη δυστυχίᾳ,
