ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ
[ῆ περὶ φύσεως ἀνθρώπου μαιευτικός.]
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ὦ παῖ Κλεινίου. οἶμαί σε θαυμάζειν ὅτι τιρῶτος ἐραστῆς σου γενόμενος, τῶν ἄλλων πετιαυμένων. μό- νος οὐκ ἀπαλλάττομαι, καὶ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι δι᾽ ὄχλου ἐγένοντό σοι διαλεγόμενοι. ἐγὼ δὲ τοσούτων ἐτῶν οὐδὲ τιροσεῖτιον. Τούτου δὲ τὸ αἴτιον γέγονεν οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλά τι δαιμό- νιον ἐναντίωμα. οὗ σὺ τὴν δύναμιν καὶ ὕστερον πεύσῃ" νῦν δ᾽ ἐπειδὴ οὐκέτι ἐναντιοῦται, οὕτω τιροσελήλυθα- εὔελπις δ᾽ εἰμὶ καὶ τὸ λοιπὸν μὴ ἐναντιώσεσθαι αὐτό. Σχεδὸν οὖν κατα- νενόηκα ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ σκοπούμενος ὡς τιρὸς τοὺς ἐραστὰς ἔσχες" πολλῶν γὰρ γενομένων καὶ μεγαλοφρόνων οὐ- δεὶς ὃς οὐχ ὑτιερθληθεὶς τῷ φρονήματι ὑτιὸ σοῦ πέφευγεν. Τὸν δὲ λόγον ᾧ ὑπερτιεφρόνηκας ἐθέλω διελθεῖν: οὐδενὸς φὴς ἀνθρώπων ἐνδεὴς εἶναι εἷς οὐδέν᾽ τὰ γὰρ ὑτιάρχοντά σοι μεγάλα εἶναι ὥστε μηδενὸς δεῖσθαι, ἄττὸ τοῦ σώματος ἀρξά- μενα, τελευτῶντα εἷς τὴν ψυχήν οἴει γὰρ δὴ εἶναι τιρῶτον μὲν κάλλιστός τε καὶ μέγιστος" καὶ τοῦτο μὲν δὴ παντὶ δῆλον ἰδεῖν ὅτι οὐ ψεύδῃ" ἔπειτα νεανικωτάτου γένους ἐν τῇ σεαυ τοῦ τιόλει, οὔσῃ μεγίστῃ τῶν “Ἑλληνίδων, καὶ ἐνταῦθα τιρὸς
τιατρός τέ σοι φίλους καὶ συγγενεῖς τιλείστους εἶναι καὶ
4103 ἃ ὅ ἀνθοώπε:ον Β : ἀνθρώπινον Ὑ΄
Ι1---ὄ ὃ
103
104 �
