Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/66

52

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

ἠδ’ ὡς ἐξεσάωθεν ἁλιπλάγκτοιο πορείης·
ὅσσα τ’ ἄρ’ ἐν Κρήτῃ πάθον ἄλγεα τετληῶτες, 1350
χάλκειον τριγίγαντα δοκεύμενον ὄφρ’ ἱκόμεσθα,
ὅς ῥα οἱ οὐκ εἴα λιμένων ἔντοσθεν ἱκέσθαι. (1360)
ἠδ’ ὡς θεινόμενοι βαρυηχέι κύματι πόντου,
ῥίμφα τε κυανέῃσι βαρυνόμενοι νεφέλῃσιν
ἠλπόμεθα σκοπέλοισι Μελαντίοισιν ἔχεσθαι 1355
νῆα θοήν. Παιὰν δ’ ἄρ’ ἑκηβόλος ἀγχόθι ναίων
Δῆλου ἄπο κραναῆς ἦκεν βέλος, ἔκ δ’ ἀνέφηνε (1365)
μεσσάτιον Σποράδων· Ἀνάφην δέ ἑ πάντες ὀπίσσω
νῆσον ἐπικλῄζουσι περικτίονες ἄνθρωποι.
ἀλλ’ οὔ οἱ θέμις ἔσκε διαμπερὲς ἔξ ἁλὸς ἔρξαι 1360
Αἰσονίδην. πέρι γάρ ῥα λύθρον φέρεν· ἆλτο δ’ ὀπίσσω
Μοίρ’ ὀλοή· κότεεν γὰρ ἐπικρατέως Ὑπερίων. (1370)
ἀλλ’ ὄθ’ ὑπ’ εἰρεσίαις Μαλεήτιδας ἱκόμεθ’ ἄκρας,
Κίρκης ἐννεσίῃσιν ἀπορρίψεσθαι ἔμελλον
ἀράς τ’ Αἰήτεω καὶ νηλιτόποινον Ἐριννύν· 1365
δὴ τότ’ ἐγὼ Μινύαις εὐίερα λύτρα καθαρμῶν
ῥέξα καὶ ἐλλισάμην γαιήοχον Ἐννοσίγαιον (1375)
νόστον ἐπειγομένοις δόμεναι γλυκερούς τε τοκῆας.
Καί ῥ’ οἳ μὲν πλώοντες ἐυκτιμένην ἐπ’ Ἰωλκὸν
θῦνον· ἐγὼ δ’ ἱκόμην ἐπὶ Ταίναρον ἠνεμόεντα, 1370
ὄφρα κεν ἔντομα ῥέξω ἀγακλειτοῖς βασιλεῦσιν,