στίλβε δὲ καλὰ πρόσωπα, φλογὸς δ’ ἀπέλαμπεν ἀυτμή. (1226)
αὐτὰρ ἐπεὶ Μήδειαν ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν,
λῖτι καλυπτομένην, ἑανῷ δ’ ἄμπεισχε παρειὰς
αἰδομένη· χλωρὸν γὰρ ὑπὸ στέρνοις ἀκάχητο·
τήν τότ’ ἐποικτείρουσα προσηύδα καὶ φάτο Κίρκη· 1225
Ὦ δειλή, τί νύ σοι τοίην Κύπρις ὤπασε μοῖραν; (1231)
οὐ γάρ τοι λελάθεσθε, τάπερ ῥέξαντες ἱκνεῖσθε
νῆσον ἐφ’ ἡμετέρην — πανετώσιον — εἵνεκα πατρὸς
γηραιοῦ κάσιός τε, τὸν ἐκπάγλως ὀλέσαντες
οὐδέ γάρ ὕμμε πάτρῃσιν ὀιομαι ἆσσον ἱκέσθαι 1230
αἰὲν ἀναγνίστοισιν ἀλιτροσύναις ἀχέοντας,
μέσφ’ ὅταν ἐκνίψησθε μύσος θείοισι καθαρμοῖς
Ὀρφέος ἰδμοσύνῃσι παρὰ κροκάλῃσι Μαλείης.
οὐδέ γὰρ ἡμετέροιο δόμου θέμις ἐντός ἱκέσθαι (1240)
προστροπίους· τοιῷδε λύθρῳ πεπαλαγμένοι ἐστέ. 1235
ἀλλά οἱ αὐτίκ’ ἐγὼ πρόφρων ξυνήια πέμψω,
σῖτον καὶ μέθυ λαρὸν ἔχειν σύν τε κρέα πολλά.
Ὥς εἰποῦσ’ ἄψορρος ἀπέπτατο· νηὶ δὲ μέσσῃ
δαιτός τ’ ἠδὲ ποτοῖο τετυγμένα τεύχε’ ἔκειτο. (1245)
αὐτάρ ἐπειγομένοισι θέεν λιγὺς οὖρος ἀῆναι· 1240
καὶ τότε λυσάμενοι κείνης ἀπὸ πείσματα νήσου,
κῦμα διαπρήσσοντες ἀνὰ στόμα Ταρτησσοῖο
ἱκόμεθα, στήλῃσι δ’ ἐκέλσαμεν Ἡρακλῆος.
