Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/52

38

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

δειναὶ θαμβήτειραι, ἀπηνέες, ἀπροσόρατοι.
ἣ μὲν γὰρ δέμας ἔσχε σιδήρεον, ἣν καλέουσι
Πανδώρην χθόνιοι· σὺν δ’ αἰολόμορφος ἵκανε, 975
τρισσοκέφαλος ἰδεῖν, ὀλοὸν τέρας, οὔτι δαϊκτόν,
Ταρταρόπαις Ἑκάτη· λαιοῦ δ’ ἄρ’ ἐπέσσυτο ὤμου (980)
ἵππος χαιτήεις, κατὰ δεξιὰ δ’ ἦεν ἀθρῆσαι
λυσσώπις σκυλάκη, μέσση δὲ ὄφις συαγριόμορφος·
χερσὶν δ’ ἀμφοτέραις ἔχεν ἄορα κωπήεντα. 980
ἐγκύκλιαι δ’ εἰλεῦντο πέριξ βόθρον ἔνθα καὶ ἔνθα
Πανδώρη Ἑκάτη τε, συνεσσεύοντό δὲ Ποιναί. (985)
ἐν δ’ ἄφαρ Ἀρτέμιδος φρουρὸν δέμας ἦκε χαμᾶζε
πεύκας ἐκ χειρῶν, ἐς δ’ οὐρανὸν ἤραρεν ὄσσε.
σαῖνόν δὲ σκύλακες πρόπολοι, λύοντο δ’ ὀχῆες 985
κλείθρων ἀργαλέων, ἀνὰ δ’ ἔπτατο καλὰ θύρετρα
τείχεος εὐρυμενοῦς, ὑπεφαίνετο δ’ ἄλσος ἐραννόν. (990)
αὐτάρ ἐγὼν ὑπὲρ οὐδὸν ἔβην· τῆμός δέ τε κούρη
Αἰήτεω Μήδεια, καὶ Αἴσονος ἀγλαὸς υἱὸς
Τυνδαρίδαι τ’ ἤπειγον ὁμοῦ, σὺν δ’ ἕσπετο Μόψος. 990
ἀλλ’ ὅτε δὴ σχεδόθεν κατεφαίνετο φηγὸς ἐραννὴ
κρηπίς τε ξενίοιο Διὸς καὶ βώμιος ἔδρη, (995)
ἔνθα δράκων ὁλκοῖσιν ὑπὸ ἀπλήτοισιν ἑλιχθεὶς
δινεύων ἀνάειρε κάρη βλοσυρόν τε γένειον,
ν δ’ ὀλοόν σύριξ’· ἐπὶ δ’ ἔβραχεν ἄσπετος αἰθήρ· 995
δένδρεα δ’ ἐσμαράγησε κραδαινόμεν’ ἔνθα καὶ ἔνθα
πρυμνόθεν ἐκ ῥίζης· ἰάχησ δὲ σύσκιον ἄλσος. (1000)
αὐτὰρ ἑμ’ ἠδ’ ἑταίρους τρόμος ἔλλαβε, νόσφι δὲ μούνη
Μήδει’ ἐν στέρνοισιν ἀκαμπέα θυμὸν ἐνώμα·
δρέψατο γὰρ παλάμῃσι λυγρῶν ἀποθρίσματα ῥιζῶν. 1000
καὶ τότ’ ἐγὼ φόρμιγγος ἐφήρμοσα θέσκελον ὀμφήν,