Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/50

36

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

σμίλαξ ἠδὲ χαμαίμηλον μήκων τε μέλαινα,
ἀλκείη καὶ πάνακες, καὶ κάρπασον ἠδ’ ἀκόνιτον· (925)
ἄλλα τε δηλήεντα κατὰ χθόνα πολλὰ πεφύκει.
μέσσον δ’ ἠερόμηκες ἐπὶ στύπος ἄλσεϊ πολλῷ
ἤπλωται φηγοῖο, πέριξ κλαδόνεσσιν ἐραννόν. 925
ἔν δ’ ἄρα οἷ χρύσειον ἐπικρέματ’ ἔνθα καὶ ἔνθα
ὅρπηκος ταναοῖο δέρας, τό οἱ ἀμφιδοκεύει (930)
δεινὸς ὄφις, θνητοῖς ὀλοὸν τέρας, οὐ φατὸν εἰπεῖν·
χρυσέαις γὰρ φολίδεσσιν ἐθείρεται, ἐν δ’ ἄρα πρέμνον
ἀπλήτοις ὁλκοῖσι φορεύμενος ἀμφιπολεύει, 930
σῆμα χαμαιζήλοιο Διός, ποτὶ κῶας ἀμείβων·
φρουραῖς δ’ ἀκμήτοις ἐπιμαίεται ἄμμορος ὕπνου (935)
γλαυκοῖς ἀμφ’ ὅσσοισιν ἀναιδέ’ ἄκανθαν ἑλίσσων.
Αὐτὰρ ἐπεὶ κλύομεν τόδ’ ἐτήτυμον, ὡς ἐτέτυκτο,
ἀμφί τε Μουνυχίης Ἑκάτης φρουρῆς τε δράκοντος, 935
πάνθ’ ὅσα οἱ κατέλειξεν ἀριφραδέως Μήδεια,
διζόμεθ’ οἶμον ἄελπτον ὀιζυροῖο πόνοιο, (940)
ὣς κέ οἱ Ἀγροτέρην μειλιξάμενοι πεπίθοιμεν,
ἠδ’ ὡς θῆρα πέλωρον ἱκοίμεθα, τόφρ’ ἀνελόντες
δέρμ’ ἀπονοστήσαιμεν ἑὴν ἐς πατρίδα γαῖαν. 940
Καί τότε δὴ μετὰ πᾶσιν ὁμόκλεεν ἡρώεσσι
Μόψος — ὃ γάρ τ’ ἐδάη σφῇσιν τάδε μαντοσύνῃσιν — (945)
ὄφρ' ἐμὲ γουνάσσωνται, ἐπιστείβουσι οἱ ἔργον
Ἄρτεμιν ἱλεῖσθαι, θέλξαι δ’ ὑπερήνορα θῆρα.
ὣς οἵ μέν λίσσοντο περισταδόν· αὐτὰρ ἔγωγε 945
Αἰσονίδην ἐκέλευσα δύω θ’ ἅμα τε φῶτε κραταιώ,