Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/36

22

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

κλίμακα νηὸς ἔσω ἐρίσαι καὶ πείσματα λῦσαι.
ἀλλ’ οὔ οἱ λύοντο κάλοι, δεσμοῖσι δ’ ἀφύκτοις 530
ὠκείης στροφάλιγγος ἀρηρότες ἐσφίγγοντο
γῆα κατείργοντες. θάμβησε δὲ Τῖφις ἀμύμων,
ἄφθογγος δέ οἱ ἦκε χερῶν οἰήια νηὸς (535)
Ἀργῴης· οὐ γάρ οἱ ἑέλπετο κῦµα περῆσαι·
Ῥείῃ γὰρ κοτέεσκε δεδουπότος εἵνεκα φωτός. 535
ἀλλ’ ὃτε πρὸς μέσατον νυκτὸς προὔβαινεν ἀταρπὸς
ἄστρα τε τηλεφανῇ δῦνεν ῥόον Ὠκεανοῖο,
ὄσσε κυβερνητῆρος ἐπέστιχε νήδυμος ὕπνος. (540)
τῷ δὲ βαθὺ κνώσσοντι θεὰ µενέδουπος Ἀθήνη
ἄγχι παρισταμένη πανετήτυμα σήματ’ ἔφαινεν· 540
ὧδε δ’ ὁμοκλήσασα θεηγόρον ἔννετε μῦθον·
Εὔδεις, Ἀγνιάδη, γλυκερῷ βεβολημένος ὕπνῳ,
κῶμα περὶ βλεφάροισι λαβών· ἀλλ’ ἔγρεο, Τῖφυ, (545)
κέκλεο δ’ ἡρώεσσι μολεῖν ἐπὶ νήνεμον ἀκτὴν
νηὸς ἀποπροθορόντας, ὅθι ξένος ἐν ψαµάθοισι 545
κεῖται ἀποφθίμενος· τῷ οἱ κτέρεα κτερεΐξαι
παμμήτειρα Ῥέῃ κέλεται γέρα, ἠδ’ ἐπιλοιβὰς
δοῦναι ὑποχθονίοις, καὶ δάκρυα λειβέμεν ὄσσων (550)
αἰδομένοις Θέμιν ἀγνοτελῆ ξενίην τε τράπεζαν·
ὅν ῥ’ ἀέκων ἔκτεινε βαλὼν διὰ νύκτερον ὄρφνην 550
Ἡρακλέης· θυμὸν δὲ θεᾶς ἐχολώσατε Ῥείης.
ἀλλ’ ὁπότ’ ἂν θεσμοῖς ξεῖνον σεβάσησθε θανόντα,
Δίνδυμον αὐτίκ’ ἔπειτα Ῥέης ἕδος εἰσαναβάντες (555)
ἱλασμοῖς ἱεροῖς Γαίης ἀρέσασθε θύγατρα,
πείσματα δ’ ἀράμενοι τότε δὴ μνώεσθε πλόοιο. 555
Ὣς εἰποῦσα θεὰ πάλιν ἐτράπετ’ ἴσον ὀιστῷ
οὐρανὸν ἐσσυμένη. τοῦ δ’ αὐτίκα κῶμα κεδάσθη·