Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/27

13

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

ἆλτο δ’ ἔσω νεὸς Ἄργος, ἐφέσπετο δ’ ἀγχόθι Τῖφυς, (275)
καί οἱ ἐπάρτια θῆκαν ἀρηρότα πορσύνοντες, 275
ἱστόν τ’ ἠδ’ ὀθόνας· ἐπὶ δ’ αὖτ’ οἴηκας ἔδησαν,
πρυμνόθεν ἀρτήσαντες, ἐπεσφίγξαντο δ’ ἱμᾶσιν.
Αὐτὰρ ἔπειθ’ ἑκάτερθεν ἐρετμοὺς ἡπλώσαντο,
εἰσβαίνειν δ’ ἐκέλευον ἐπειγομένους Μινύηας· (280)
τοῖσιν δ’ Αἰσονίδης ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· 280
Κέκλυτέ μευ, βασιλῆες ἀμύμονες, οὐ γὰρ ἔμοιγε
ἁνδάνει ἐν πραπίδεσσιν ἀρειοτέροισιν ἀνάσσειν.
Ὑμεῖς δ’, ὅντινά οἱ κραδίη θυμὸς τε μενοινᾷ,
ἡγεμόνα στήσασθε, καὶ ᾧ φρεσὶ πάντα μελήσει (285)
σημαίνειν, ὅ τι δεῖ ῥέξαι ἔπος ἠδὲ καὶ ἔργον 285
πόντον ἐπιπλώσουσιν ἀφιξομένοις τ’ ἐπὶ γαῖαν,
εἴτε καὶ ἐς Κόλχους ἢ ἐς ἀλλοδαποὺς ἀνθρώπους.
Καὶ γὰρ δὴ μοῦνον σὺν ἐμοὶ πόλεες τε καὶ ἐσθλοί,
οἵ ῥα καὶ ἀθανάτου ῥίζης γένος εὐχετάασθε, (290)
ξυνὸν ἀνηρείψασθε πόνον, κλέος ὄφρ’ ἂν ἄροισθε. 290
ἀλλ’ οὐ οἱ κάρτιστον ἀρειότερόν τε γενέσθαι
Ἡρακλῆος ἄνακτος ὀΐομαι· ἴστε καὶ αὐτοί.
Ὣς ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντες ἐπῄνεον· ἐν δ’ ἄρα φωνῇ
λαὸς ἐπερρόθεεν, Μινύαις ἔπι κοίρανον εἶναι (295)
Ἀλκείδην, ὃς πᾶσι μέγ’ ἔξοχος ἦεν ἑταίροις. 295
ἀλλ’ οὐ πεῖθον ἄνακτα πεπνυμένον, ὅς ῥά οἱ ᾔδη
Ἥρης ἐννεσίῃσι τετιμένον Αἴσονος υἱόν,
ὥς δή οἱ κλέος ἐσθλὸν ἐπ’ ἐσσομένοισιν ὄπαζεν·
ὡς ῥά οἱ αὐτὸς ἔνισπεν Ἰήσονα κοίρανον εἶναι (300)
πεντήκοντ’ ἐρέτῃσιν ἀνὰ τραφερήν τε καὶ ὑγρήν. 300
καὶ τότε δὴ μάλα πάντες ἐπῄνεον, ὡς ἐκέλευεν
Ἡρακλέης, καὶ θῆκαν Ἰήσονα κοίρανον εἶναι.