Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/26

12

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

αὐαλέοις φύκεσσιν ἐρυκομένη ποτὶ χέρσον,
ἡρώων παλάμῃσιν ὑπὸ στιβαρῇσιν ἀπειθής.
παχνώθη δ’ αὖ θυμὸς Ἰήσονος· αὐτὰρ ἔμοιγε
νεῦσεν ὀπιπτεύων, ἵνα οἱ θάρσος τε βίην τε (250)
μολπῇ ὑφ’ ἡμετέρῃ κεκμηόσιν αἰὲν ὁρίνω. 250
αὐτὰρ ἐγὼ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετὰ χερσὶ
μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ’ εὐτερπέα κόσμον ἀοιδῆς,
καί οἱ ἀπὸ στηθέων ὄπα λείριον ἐξελόχευσα·
 Ἔξοχον Ἡρώων Μινυήιον αἷμα γενέθλης, (255)
εἰ δ’ ἄγε νῦν στερεοῖσιν ὑπὸ στέρνοισι κάλωας 255
βρίσαθ’ ὁμορροθέοντες, ἐρείσατε δ’ ἴχνια γαίῃ
ταρσοῖσιν ποδὸς ἄκρον ὑπερβλήδην τανύσαντες·
καὶ χαροπὸν ποτὶ χεῦμα γεγηθότες ἕλξατε νῆα.
 Ἀργώ, πεύκῃσίν τ’ ἠδὲ δρυσὶ γομφωθεῖσα, (260)
ἄι’ ἐμῆς ἐνοπῆς· καὶ γὰρ πάρος ἔκλυες ἤδη, 260
ἡνίκα δένδρε’ ἔθελγον ἐν ὑλήεντι κολώνῃ
πέτρας τ’ ἠλιβάτους, καί μοι κατὰ πόντον ἔβαινον
οὔρε’ ἀποπρολιποῦσα· ἐπέσπεο δ’ αὖτε θαλάσσης
Παρθενίης ἀτραπούς· σπέρχου δ’ ἐπὶ Φᾶσιν ἀμείβειν (265)
ἡμετέρῃ πίσυνος κιθάρῃ καὶ θεσκέλῳ ὀμφῇ. 265
Δὴ τότ’ ἐπιβρομέουσα Τομαριὰς ἔκλυε φηγός,
ἥν οἱ ὑποτροπίην Ἄργος θέτο νηῒ μελαίνῃ
Παλλάδος ἐννεσίῃσιν· ἀνηέρθη δὲ μάλ’ ὦκα
δούρατ’ ἐλαφρίζουσα, θοὴ δ’ ὠλίσθανε πόντῳ· (270)
καί οἱ ἐπειγομένη θαμινὰς ἐκέδασσε φάλαγγας, 270
αἵ οἱ ὑπὸ τρόπι εῖντο μιῆς σχοίνοιο ταθεῖσαι.
Ἐν δ’ ἄρ’ ἔβη λιμένας, χαροπὸν δ’ ἀνεχάσσατο κῦμα·
Θῖνες δ’ ἀμφέκλυσθεν· ἐγήθει δὲ φρέν’ Ἰήσων,