Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/24

10

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

τῷ καὶ μαντοσύνην ἔπορεν καὶ θέσφατον ὀμφὴν 190
Φοῖβος, ἵν’ ἀνθρώποισιν ἀρηρότα μυθίζοιτο.
ἤλυθε δ’ αὖ μετὰ τοῖσι Μενοίτιος ἐξ Ὀπόεντος,
σύγχορτος Μινύαις· ἐπὶ δ’ ἤλυθε δῖος Ὀιλεύς.
Φλίας δ’ ἐξίκανε περικλυτός, ὅν ποτε Βάκχῳ (195)
νύμφη ὑποκλινθεῖσα παρ’ Ἀσωποῖο ῥοῇσι 195
τίκτεν, ἄμωμον ἔχοντα δέμας καὶ ἐπίφρονα μῆτιν.
Κηφεὺς τ’ Ἀρκαδίηθε μεθ’ ἡρώεσσι πελάσθη.
Ἀγκαῖον δ’ ἄν’ ὅμιλον ἀπ' Ἀρκαδίης πολυμήλου
πέμψε πατὴρ γηραιὸς ἐπὶ πλόον Ἀξείνοιο· (200)
οὗτος δ’ οὔποτε χλαῖναν ἐπὶ στιβαροῖς βάλεν ὤμοις, 200
ἀλλ’ ἄρκτου λάσιον στέρνοις ἀμπίσχετο δέρμα.
Ναύπλιος αὖθ’ ἵκανεν, Ἀμυμώνης φίλος υἱός,
ὃν τέκεν εὐνηθεῖσα περικλυτῷ Ἐννοσιγαίῳ,
ἀγλαὸν ἠνορέην, δέμας εἴκελον ἀθανάτοισι. (205)
Ταιναρίευς δ’ Εὔφημος ἔβη Μαλεάτιδος ἄκρης 205
ἐκπρολιπὼν αὐλῶνας, ἁλικλύστους τε Θεράπνας.
Ἀγκαῖός τ’ ἔμολε Πλευρώνιος, ὅς ῥα πορείας
οὐρανίας ἄστρων ἐδάη κύκλους τε πλάνητας·
δίζετο γὰρ τά τ’ ἐόντα τά τ’ ἐσσόμεν’ ἀνθρώποισιν. (210)
Ἐν δὲ Παλαιμόνιος Λέρνου νόθος ἤλυθεν υἱός· 210
σίνετο δὲ σφυρὰ δισσά, πόδας δ’ οὐκ ἦεν ἀρηρώς·
τοὔνεκεν Ἡφαίστοιο γόνον καλέεσκον ἅπαντες.
ἤλυθε δ’ Ἀλφειοῖο λιπὼν Πισάτιδας ὄχθας
Αὐγείης, υἱὸς πυριφεγγέος Ἠελίοιο. (215)
ναὶ μὴν καὶ δίσσοι ὅρπηκες ἀμύμονες ἧκον, 215
Ἀμφίων κλυτόφημος ἰδ’ Ἀστέριος μενεχάρμης,
Πελλήνην προλιπόντ’ ἠδ’ ἤθεα πατρίδος αἴης.
δισσὸν δ’ αὖ Βορέου καλὸν στάχυν εἰσενόησα,
οὓς τέκ’ Ἐρεχθῆος κούρη κλυτὴ Ὠρείθυια (220)
Ἰλισσοῦ παρὰ χεῦμα θεοῦ φιλότητι μιγεῖσα· 220