Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/21

7

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

καί ῥά μ’ ἀλητείης τε καὶ ἐξ οἴστρου ἐσάωσε
μήτηρ ἡμετέρη, καί ῥ’ ἐς δόμον ἤγαγεν ἀγνόν, (105)
ὄφρα τέλος θανάτοιο κίχω μετὰ γήραϊ λυγρῷ. 105
ἀλλ’ οὐκ ἔσθ’ ὑπαλύξαι, ἃ δὴ πεπρωμένα κεῖται.
Μοιρῶν ἐννεσίῃσιν ἐπείγομαι· οὐ γὰρ ἄτιμοι
ἱκεσίου Ζηνὸς κοῦραι Λιταί. ἵξομαι ἤδη
ὁπλοτέροις βασιλεῦσι καὶ ἡμιθέοις ἐνάριθμος. (110)
Καὶ τότε δὴ λίπον ἄντρον ἐπήρατον ἠδ’ ἐπέρησα 110
αὐτῇ σὺν φόρμιγγι καὶ ἐς Μινύας ἀφίκανον
λαιψηροῖσι πόδεσσιν ὑπὲρ Παγασηίδας ἀκτάς.
Ἔνθα δ’ ἀριστήων Μινυῶν λόχος ἠγερέθοντο·
στεῖνον δὴ ψαμάθους ὁμάδῳ ῥηγμῖνα τ’ Ἀναύρου. (115)
ἀλλ’ ὅτε δή μ’ ἐνόησαν ἀταρπιτὸν ἐξανύοντα, 115
ἀσπασίως ἤγερθεν· ἐγήθεε δ’ ἦτορ ἑκάστῳ.
αὐτὰρ ἐμυθεόμην ἐρεείνων ἄνδρας ἀρίστους.
Πρῶτα δὲ εἶδα βίην Ἡρακλῆος θείοιο,
ὃν τέκεν Ἀλκμήνη Ζηνὶ Κρονίωνι μιγεῖσα, (120)
ἦμος ὅτε τρισσὴν μὲν ἐλείπετο Σείριος αἴγλην 120
ἠέλιος, δολιχὴ δ’ ἐπεμαίετο πάντοθεν ὄρφνη.
Τῖφύν τ’ Ἀγνιάδην, δολιχῆς ἰθύντορα νηός·
Θεσπιέων δ’ ὅγε δῆμον ἐφ’ ὕδασι Περμισσοῖο,
ἄγχουρου λαοῖς Σιφάεσι ῥεῖθρον ἄμειβεν· (125)
ὃς περὶ μὲν βύκτῃσι καὶ ἀργήεσσιν ἀέλλαις 125
νῆα κατιθύνειν δέδαει πολυμήτιδι τέχνῃ.
Κάστορά θ’ ἱππόδαμον Πολυδεύκεά τ’ εἰσενόησα
καὶ Μόψον Τιταρῆθεν, ὃν Ἄμπυκι νυμφευθεῖσα
Χαονίην ὑπὸ φηγὸν Ἀρηγονὶς ἐξελόχευσε· (130)
Πηλέα τ’ Αἰακίδην, Αἰγίνης ἀγλαὸν υἱόν, 130
ὃς Δολόπεσσιν ἄνασσεν ἐνὶ Φθίῃ ἐριβώλῳ.