Φιλέλληνες ἀποθανόντες κατὰ τὸν ὑπέρ τῆς ἐλληνικῆς ἀνεξαρτησίας ἀγῶνα ἤ ἐν τῇ ὑπηρεσία τῆς Ἐλλάδος ἀπὸ τοῦ 1821 μέχρι τοῦ 1860.
[Ἐκ Κρήτης, ὑπήκοος Γάλλος, ἀπέθανεν ἐν Κρήτη ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς τιμῆς τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1822].
Οὗτος διωργάνωσε τὰ πρῶτα τακτικὰ στρατεύματα τὸ 1821 ὑπὸ τὰς ὁδηγίας τοῦ πρίγκιπος Ὑψηλάντου. Ἔχων δὲ 185 νεοσυλλέκτους, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἦσαν Ἑπτανήσιοι, διῃρημένους εἰς τρία σώματα καὶ τοποθετημένους εἰς μίαν μόνον γραμμὴν επὶ τῆς ἀνοικτῆς παραλίας τῶν Καλαμῶν, γενναίως ἀντέστη εἰς τὴν ἀπόβασιν 6 χιλιάδων Τούρκων, ερχομένων ἐκ Κωνσταντινουπόλεως. Κατὰ τὴν εἰς τὴν νῆσον Κρήτην ἐκστρατείαν ἀπώλεσε τὴν ζωὴν, ὁ δὲ θάνατός του ἦτο ἀληθὴς ἀπώλεια διὰ τὴν κοινὴν πατρίδα.
[Γάλλος, ἀπέθανεν ἐν Ναυπλίῳ].
Οὐδεμία πληροφορία εὑρεθη περί τῶν ὑπηρεσιῶν, τοῦ τρόπου καὶ τοῦ μέρους τοῦ θανάτου τοῦ φιλέλληνος τούτου.
[Ἐκ Monticelli τῆς Κορσικής· ἀπέθανεν ἐν Κωλιάδι Ἄκρᾳ (τρεῖς πύργοι) τῶν Ἀθηνῶν ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς τιμῆς τὴν 6 Μαΐου 1827].
Κατελέγετο μεταξὺ τῶν γενναίων ἐκείνων τῶν ἀποτελούντων τὸν ἱερὸν λόχον τῶν φιλελλήνων, οἵτινες ἰδιαιτέρως διεκρίθησαν εἰς τοὺς κήπους τοῦ Χαϊδαρίου τὸν Αὔγουστον τοῦ 1826, μεταξὺ Ἀθηνῶν καὶ Δαφνίου.
[Ἐκ Σαβοΐας τῆς Σαρδηνίας· ἀπέθανεν ἐν Κέᾳ συνεπείᾳ τραυμάτων, τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1826].
Ἄλλοτε ἀξιωματικὸς εἰς τὸν στρατὸν τῆς πατρίδος του, εἶχε λάβει μέρος εἰς τὰ φιλελεύθερα κινήματα τοῦ 1821, τῶν ὁποίων ἡ ἀτυχὴς ἔκβασις τὸν ὡδήγησεν εἰς τὴν ἐξορίαν μὲ τόσους ἄλλους ἐκ τῶν συστρατιωτῶν του. Διῴκει, καθὼς καὶ ὁ Andrietti, ἔνα ἐκ τῶν δύο λόχων, τῶν ἐπιφορτισμένων ὑπὸ τοῦ Φαβιέρουν νὰ ἐκδιώξωσι τοὺς Τούρκους ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Καρύστου, ὅτε αὕτη προσεβλήθη· ἐφάνη δὲ γενναῖος ὅπως καὶ ὁ συμπατριώτης του. Ὁ θάνατός του προῆλθεν ἐκ σοβαρῶν τραυμάτων, ἅτινα ἔλαβε κατὰ τὴν ὁρμητικὴν ἐκείνην προσβολὴν, εἰς ἣν καὶ τὰ δύο μέρη, τότε προσβάλλον καὶ τὸ ἀμυνόμενον, ἔδειξαν ὁμοίαν ἐπιμονήν.
[Ἐκ Cervione τῆς Κορσικής, ἀπέθανεν εἰς τὸ πεδίον τῆς μάχης ἐν Κωλιάδι Ἄκρᾳ, τὴν 6 Μαΐου 1827].
Διὰ νὰ μὴ ἐπαναλάβωμεν τὰ αὐτὰ συνιστῶμεν εἰς τὸν ἀναγνώστην τὰ περὶ Balzanni, ἅτινα δύναντααι νὰ γραφῶσι καὶ περὶ αὐτοῦ.
[Ἐκ Cervione τῆς Κορσικῆς, ἀπέθανεν ἐν Ναυπλίῳ ἐξ ἀσθενείας τὸ 1836].
Ἀδελφὸς τοῦ ἄνω ῥηθέντως ἦτο πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Ἀλῆ πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων ὃν ἐγκατέλειψεν ὅπως ἑνωθῇ μετὰ τῶν Ἑλλήνων. Ἕνεκα τῆς ἰδιότητός του, ὡς ναυτικοῦ, διωρίσθη διοικητὴς στολίσκου ἐντὸς τοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου βραδύτερον εἰς τὸν τῆς Ναυπάκτου. Αἰχμαλωτισθεὶς κατὰ τὸν πόλεμον εἰς Πρέβεζαν κατώρθωσε νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του ἕνεκα τῶν παλαιῶν του σχέσεων μετὰ τῶν Τούρκων καὶ ἐξηγοράσθη ὑπὸ τῆς οἰκογενείας του. Άπέθανε φέρων τὸν σταυρὸν τοῦ Σωτῆρος καὶ μὲ τὸν βαθμὸν πλοιάρχου ἐν ἀποστρατείᾳ.
[Ἐκ τοῦ μεγάλου Δουκάτου τῆς Πάρμας ἀπέθανεν ἐν Παιδεμένῳ τῆς Πελοποννήσου εἰς τὸ πεδίον τῆς τιμῆς τὴν 25 Μαΐου 1825].
Ὑπηρέτει ὡς ἀξιωματικὸς εἰς σῶμα παλληκαρίων ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ στρατηγοῦ Παπαφλέσα.
[Ἐκ τοῦ μεγάλου Δουκάτου τῆς Τοσκάνης, ἀπέθανεν μαχόμενος ἐν Πέτᾳ τὴν 16 Ίουλίου 1822].
Ἄλλη διάδοσις ὑπάρχει περὶ αὐτοῦ ὅτι ἀπέθανεν ἐξ ἀσθενείας μετὰ τὴν μάχην τοῦ Πέτα, ἀλλ’ ἄνευ ὑποστάσεως.
[Ἐκ Würtzburg τῆς Βαυαρίας ἀπέθανεν ἐξ ἀσθενείας ἐν Μεσολογγίῳ τὸν Νοέμβριον τοῦ 1822].
Ἦτο ἐπίλεκτος ἐπιλοχίας εἰς τὴν πατρίδα του· ὁ θάνατος διέκοψε τὸ στάδιόν του ἀρξάμενον δι’ ἀδιακόπων καὶ παραδόξων περιπετειῶν.
[Ἐκ Würtzburg τῆς Βαυαρίας, ἀπέθανεν ἐξ ἀσθενείας ἐν Μεσολογγίῳ τὸν Νοέμβριον τοῦ 1822].
Άδελφὸς τοῦ προρρηθέντος. Ἡ λύπη ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τοῦ ἀγαπητοῦ του ἀδελφοῦ ἐπετάχυνε τὸν θάνατόν του.
[Ἐκ Stuttgard τῆς Württemberg ἀπέθανεν ἐν Κωλιάδι Ἄκρᾳ εἰς τὸ πεδίον τῆς τιμῆς τὴν 6 Μαΐου 1827].
Πρῴην ὑπαξιωματικὸς εἰς τὸ ἐλαφρὺν ἱππικὸν τῆς Württemberg ὁ γενναῖος οὗτος, ἀνῆκεν εἰς τὸν λόχον τῶν Φιλελλήνων.
[Ἐκ Saint-Lô τῆς Γαλλίας ἀπέθανεν ἐν Ναυπλίῳ].
Οὐδ’ ἐλάχιστη πληροφορία ὑπάρχει περὶ τῆς ἐποχῆς καὶ τοῦ τρόπου τοῦ θανάτου του καὶ περὶ τοῦ εἴδους τῶν ὑπηρεσιῶν του.
[Ἐκ Πρωσσίας, ἀπέθανεν μαχόμενος ἐν Μεσολογγίῳ τὴν 23 Ἀπριλίου 1826]
Ἄλλοτε ἀξιωματικὸς τῶν Πρώσσων θωρακοφόρων, εἶχε νυμφευθῆ ἐν Μεσολογγίῳ καὶ ἐφονεύθη εἰς τὴν ἀθάνατον ἐκείνην ἔξοδον, ἥτις τὰ καπνίζοντα καὶ αἱμοσταγῆ ἐρείπια παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Τούρκων κατὰ τὴν νύκτα τῆς 22 - 23 Ἀπριλίου 1826 μετὰ ἡρωϊκὴν ὑπεράσπισιν δοξάσασαν τὰ στρατιωτικὰ χρονικὰ τῆς Ἑλλάδος.
[Ἒξ Ἁννοβέρου ἀπέθανε ἐν Πάτραις ἐξ ασθενείας τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1830].
Νέος χαρακτῆρος παραδόξου· δὲν ἠδύνατο νὰ μένῃ ἥσυχος· ἠγάπα τὰς περιπετείας καὶ ἦτο ἀδιάφορος εἰς τὸν κίνδυνον τὸν ὁποῖον ἠρέσκετο νὰ προκαλῇ μόνος, ἄνευ σκοποῦ, ἄνευ ἀνάγκης· κατὰ τὸ 1829 εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς Ναυπάκτου, ὅπου ἦλθεν ἀπλῶς ἐκ περιεργείας, ἐθεάθη ἡμέραν τινὰ φορῶν μεγαλοπρεπῆ ἐρυθρὰν στολὴν νὰ ἀνέρχηται βραδέως τὸν ἑλικοειδῆ ἀνήφορον τῆς πλευρᾶς τοῦ ὄρους δεσποζομένης ὑπὸ τῶν τουρκικῶν κανονοστοιχιῶν· ἀντὶ δὲ νὰ ἐπισπεύδῃ τὸ βῆμά του ἀπ’ ἐναντίας ἐβράδυνεν αὐτὸ εἰς κάθε νέους πυροβολισμοὺς στρέφων πρὸς τὰ ὀπίσω, μειδιῶν ἐκφραστικώτατα, σηκόνων τοὺς ὤμους πρὸς τὰ τείχη καὶ τὰ πεντώροφα φρούρια. Παρὰ προσδοκίαν ἔφθα-
