Χαριτωμένοι Ζέφυροι,
Ποῦ τὰ λαφρὰ μυρόβολα φτερούδια,
Ἀπὸ τὰ οὐράνια χύνετε
Eἰς τὰ χρυσᾶ τὰ ῥόδα, εἰς τὰ λουλούδια,
Κι’ ἀπ’ τὴν καρδιά τους πίνετε
Μὲ χείλη δροσισμένα,
Πολυτίμητα μύρα ἀπανθισμένα!
Πέστε μου σεῖς ποῦ τὸν καϋμό μου ἀκούσατε
Ἡ λυγερή μου ποὖνε, ποὖνε ἐκείνη,
Ποῦ κάθε αὐγὴ ’ς τὰ χείλη τὴν φιλούσατε;
Κι’ ὁποῦ τώρα μ’ ἀφίνει,
Ἀφοῦ μ’ ἔχει βαρειὰ περιπλεγμένο,
Μὲ τὸν σκληρὸ τὸν Ἔρωτα τρεῖς χρόνοι,
Σὲ δάκρυ θλιβερὸ κι’ ἀπελπισμένο,
Σὰν ἔρμο χελιδόνι,
Eἰς ἕνα κόσμον ἔρημο νὰ τρέχω,
Κι’ ἄλλο νὰ μὴ παντέχω,
Παρὰ τὸ χάρο νἆρθῃ νὰ μὲ πάρῃ....
Τέτοια λοιπὸν τς ἀγάπης εἶνε ἡ χάρι;
Γιατὶ πιστὴ τούτη ἡ καρδιά μου ἐστάθη,
