Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
52
ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ
Ἔρωτα, στάσου… ποῦ πετᾶς;… μὴ φύγῃς!
Δέσε με πάλι, ’τὶ ἔλπιζα ὁ καϋμένος
Ὅτι θὰ βρῷ λίγη ἄνεσι λυμένος,
Ἀλλ’ εἶμαι χείρου, καὶ σὺ τὸ ξανοίγεις.
Φωτιὰ μὲς τὴν φωτιά μου ἐσὺ νὰ σμίγῃς
Δὲν ἔπαψες ποτὲ, λυτὸς, δεμένος,
Ὅπως καὶ ἂν εἶμαι πάντα ὁ πικραμένος,
’Σ τὸ στεναγμὸ, ’ς τὸ δάκρυ θὰ μὲ πνίγῃς·
Ἐδὼ εἶνε στόμα καὶ καρδιὰ καὶ μάτια·
Ἐδὼ τὰ σπλάχνα, ὁ νοῦς μου κ’ ἡ ψυχή μου·
Ἐδὼ τῆς νίκης σου ἔχεις τὸ βραβεῖο!
Δέστα σφιχτὰ κι’ ἄς γίνουνε κομμάτια,
’Τὶ δὲν ἀντέχει τ’ ἄραχνο κορμί μου
Νὰ πολεμιέται ἀπὸ ἕνα πλάσμα θεῖο.
