Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
45
ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΜΟΥ
’Σ τὸν Πλάστη θὰ νὰ δεηθῶ
Νὰ μοῦ χαρίσῃ μνῆμα,
Τοῦ στήθους σου τὸ δροσερὸ
Καὶ γαλατένιο κῦμα.
Ἀλλὰ τὴν ὕστερη πνοὴ
Ποτὲ νὰ μὴ μοῦ σβύσῃ,
Καὶ τοῦ θανάτου μου ζωὴ
Ἐκεῖ νὰ τοῦ χαρίσῃ·
Τότε ψυχή, νοῦ καὶ καρδιὰ
Σὲ μιὰ νὰ συγκεντρώσῃ
Ἄφθαρτη οὐσία, καὶ μοναχὰ
’Σ τὰ χείλη μου ἂς τὴν δώσῃ!
Ὥστε, ἂν μ’ ἐπότιζεν ἡ γῆ
’Σ τὰ ρεύματα τς ἀβύσσου,
Κἂν ἂς χαρῶ ’ς ἄλλη ζωὴ
Γλυκάδες Παραδείσου!
