Ὅσαις φοραῖς ἀγκάλιασες Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, Εἶδές ποτε ’ς τὴν φύσι, Μονάρχη τοῦ φωτός, Νὰ χύνουν δάκρυ ὁλόθερμο Δυὸ μάτια ’πεθαμμένα; Αὐτὸ κάνει εἰς ἐμένα Ὁ Ἔρως ὁ σκληρός! Τί ῥίχνεις ταῖς πολύτιμαις Ἀχτίναις σου σιμά μου; Μ’ ἀρνήθηκε ἡ καρδιά μου, Ἀρνήσου με καὶ σύ. Ὄχι, ποτὲ, τὸ δάκρυ μου Δὲν θέλω ἐγὼ νὰ μάσετε. Μακρυὰ ’πὸ μὲ! μὴ χάσετε Τὴν θεία λαμποκοπή.
