Ἐσὺ ῏σαι πλάσμα οὐράνιο, Θνητὸ δὲν ἔχεις σῶμα· Ὅμοια δὲν εἶδε ἀκόμα Ὁ κόσμος καλλονή! Οἱ ἀγγέλοι σ’ ἐστολίσανε Μὲ τέτοια πλούσια κάλλη Νὰ μεταβάλῃς ’ς ἄλλη Παράδεισο τὴν γῆ. Ἡ ἀνατολὴ τὰ μῦρα της Τ’ ἀνθολογᾷ ἀπὸ σένα, Κ’εἶνε γιὰ σὲ πλασμένα Τὰ δῶρα τ’ οὐρανοῦ. Τώρα μία μόνη ἀχτῖνά σου, Καὶ τὸν φονιὰ ἂν ἐγγίξῃ, Ἀρκεῖ, γιὰ νὰ τοῦ ἀνοίξῃ Τς’ ἀγκάλαις τοῦ Θεοῦ.
