Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
170
ΕΝΑ ΠΡΟΟΙΜΙΟ.
|
Tὰ κρυφά μου φανερά σας, |
Χωρὶς νὰ ξεφυτρώσῃ τὸ μυαλό σας
Τὸ δαιμόνιο, ποῦ ἐβγῆκε ἀπ’ τὸ δικό μου,
Νὰ σὰς πηδοκοπᾷ μέσα, ’ξωθιό σας,
Καθὼς κουλουμπουρδίζει εἰς τὸ μυαλό μου,
Πῶς εἶνε δυνατὸ ποτὲ ’ς τὸ Θεό σας
Νὰ γνωρίσετε σεῖς τὸ βάσανό μου;
Χαμένα λόγια·—κι’ ὅποίος μ’ ἀντιλέγει
Τὸ συμπάθειο του νἄχω, ψέμμα λέγει.
Τώρα λοιπὸν, ὁποῦ θὰ μ’ ἀναγνώσετε…
—Βάνετε χερικὸ ’ς τὰ χασμουρίδια;—
Ὀλίγη ὑπομονὴ, θὰ ξεφαντώσετε·
Σὰς ἔχει ὁ φίλος χιλιαδυὸ παιγνίδια.
Προσέξετε ὅμως μὴ τὸν παλαβώσετε,
Γιατὶ ἂν θυμώσῃ, πᾶν’ τὰ κατακλείδια
Ἀμέσως τοῦ μυαλοῦ μου, καὶ δὲν βγάνει
Τὸ κεφάλι μου τότε ἕνα ῥαπάνι!
