Ἄλλη εὐτυχία ’ς τὸν κόσμο δὲν παντέχω,
Παρὰ νὰ ἰδῶ τὰ μάτια σου τὰ θεῖα·
Κι’ ἂς ῥίχνουν εἰς τὰ σπλάγχνα μου φωτία,
Κι’ ἂς κλαίω πικρὰ, κι’ ἀνάπαψι ἂς μὴν ἔχω.
Ὁ στεναγμός μου ἂς πῇ ποῦ δὲν κατέχω
Τς’ ἐλευθερίας τὴν αὔρα ’ς τὴν καρδία.
Κι’ ἂς ’πῇ ὁ μωρὸς τὴν ὕπαρξί μου ἀθλία,
Γιατὶ κατόπι σου, Ἔρωτα, ἐγὼ τρέχω.
Μακάριος εἶμαι, ἀφοῦ τὸν λογισμό μου
Σὺ κυβερνᾷς, ποῦ ἡ γῆ σὲ προσκυνάει,
Κ’ ἐγὼ σε κρίνω, ὡς μέγα δάσκαλό μου!
—Ὁ τύραννος τόν ἔπαινο ἀγαπάει—
Κι’ ἀμέσως, θαῦμα μέγα, εἰς τὸ πλευρό μου
Τ’ ἄστρη ἀνατέλλει, ὁποῦ μὲ κυβερνάει!
