Πῶχ, μὲ τὶ γλυκύτητα μέλιτος, καὶ Μάλιστα μὲ φαρμάκι ἀνακατωμένην καὶ ἐμένα Νὰ μὲ γιλεύσης ὀρέγεσαι, καὶ νὰ κάμῳ Σπουδάζεις. ἤγουν ἐγὼ νὰ ἀναγκάζωμαι νὰ εὐρεθῷ μὲ τὴν δόξαν τοῦ πλούτου σου. διὰ νὰ ἀποκτήσῳ περίφημον ὄνομα. καὶ εἰς ὀλίγον καιρὸν, ὅλαις ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκός μου νὰ τελειώσω (ὥς ἂν τὸν Ἀλέξανδρον) καὶ τί ὄφελος θέλω ἔχει; ὅταν ἐκεἶνος τόσον κύκλον τῆς γῆς κατῶντας, καὶ τόσας βασιλείας ὑποτάσσωντας, καὶ μετὰ τὸν θάνατον, περισσότερος τόπος ἀπὸ ἑπτὰ σπιθαμαῖς δὲν τοῦ ἀπόμεινε. καὶ ἐκεῖνον τον τόπον, ὄχι ἐκεῖνος, ἀλλ’ ὁ τόπος ἐκεῖνον τὸν ἐκληρονόμησε, διότι τὸ χῶμα ἀπάνω εἰς τὸ στῆθος του ἀνήβη, τὰ μάτιά του ἐγέμωσε. τὸ στόμα του ἔφραξε. καὶ μὲ ταύτην τὴν παραβολὴν φέρωντάς του, ὅτι ἐπειδὴ δὲν ἐχώρτασε δόξαν, νὰ χωρτάση χῶμα, καὶ ἐκεῖνο τὸ κορμὶ ὁποῦ οἱ ἄνθρωποι υἱὸν Θεοῦ (διὰ τὴν ὁραίοτητα) τὸ ἐλογίαζαν, οἱ σκώληκες, καὶ οἱ κάνθαροι τῆς γῆς τὸ ἐκατάφαγαν, καὶ ἀπὸ χῶμα ὤντας, πάλιν εἰς τὸ χῶμα ἐμετεστράφη. ἄρα γε ἀπὸ λόγου του ἀξιώτερος θέλω νὰ γένω, ἤ εἰς μεγαλήτερον σκαλπάτι θέλω νὰ ἀνεβῶ; ἔλα τῶρα πλάνε, ταύτη εἶναι ἡ βασιλεία σου; ἔτζι εἶναι ἡ δύναμίς σου; Εἰς τέτοιον τρόπον ἀπομένει ἡ δόξα σου; ὢ ἀξιογέλαστος ὁποῦ εἶσαι, μάλιστα καὶ πλέον ἄξιος καταφρονήσεως, ἐκεῖνος ὁποῦ σοῦ πιστεύει καὶ σὲ ἐπιθυμαῖ. καὶ πιάνωντάς σε λαχανιάζει, καὶ δέν σε ἀφένει
τὴν εὐμορ-
