πῶς ἀφανίζουν καὶ συνάζουν στρατεύματα, πῶς θανατώνουσι καὶ συγχωροῦσι, πῶς πέρνουσι καὶ δίνουσι, στοχάσου τοὺς πλουσίους. τοὺς ὁποίους ἐγὼ τοὺς πλουτένω, ὅτι ποσῶς τίποτες δὲν τοὺς λείπει. καὶ εἶτι ὀρέγονται τοὺς εὑρίσκεται, ἄρα γε δὲν τοὺς τὰ δίνω ἐγὼ, ἢ δὲν τὰ πέρνουν ἀπὸ λόγου μου, αὐτὰ;
Καὶ ἕως πότε τοῦτο τὸ καλὸν καὶ εὐτυψισμενόν σου δῶρον κληρονομοῦσι;
Δὲν ἔχουν οὔτε ὅρον, οὔτε τέλος.
Ἐκατάλαβα, καὶ ἀλήθεια εἶναι πῶς δὲν ἔχουν ὅρον. διότι ὅταν μήτε συλλογίζονται, τότες ὅλα τοῦτα τοὺς λείπουνται. καὶ ἀπὸ ὅλα ξεγυμνώνουνται, καὶ πτωχένουσι. καὶ ἀπὸ τὸν περίφημον καὶ ἐπαινετὸν πλοῦτον, εἰς μίαν πολλὰ ἄτιμον, καὶ καταφρονεμένην πτωχείαν καταντοῦσι, καὶ τὸ τέλος ἐκεῖνο ὁποῦ ἐτύχενε νὰ εἶναι καὸν καὶ γλυκὺ, καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι χαροποιὸν, εἰς κακὸν καὶ πικρὸν μεταβάλεται. καὶ μὲ μίαν ἀνεκδιήγητον λύπην στρέφεται πάλιν εἰς τὸ χῶμα του, ἡ δὲ ψυχὴ εἰς τὸν γέενναν ἀνελεήμονα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα ἀτελεύτητα βασανίζεται.
Καλὰ εἶπα ἐγὼ ὅτι σου λείπει ἡ ηνῶσις. καὶ ἐξενώθης ἀπὸ τὸν νοῦν σου, ἄρα γε δὲν ἐδιαβασες ταῖς ἱστορίαις, δὲν ἐρεύνησες τὰ χρονικὰ. διὰ νὰ μάθης καὶ νὰ ἠξεύρηε. εἰς πόσον ὀλίγον καὶ βραχύτατον καιρὸν. Ἀλέξανδρος ὁ βασιλεὺς ὁ υἱὸς τοῦ Φιλίππου, πόσον κόσμον ὑπέταξε; πόσαις ἐπαρχίαις ἀπόκτησε; πόσα
