Σελίδα:Carmina Graece Medii Aevi, W. Wagner (1874).djvu/204

––182––

κι ἀπʼ τὴν πικριὰν τὴν εἶχές την καὶ πεῖναν, ταπεινέ μου, 85
πάντʼ εἰς ʼκρωτήριν περπατεῖς, τὰ ξενόρια βλέπεις,
κι ἂν τύχῃ ὁκάπου, ἄτυχε, νὰ πιάσῃς βελονίδα,
ἐκείνην ἔχεις, ἄτυχε, καὶ πρόγεμαν καὶ δεῖπνον.
εἰ δὲ χιονίσει δυνατὰ καὶ τὰ νερά παγώσουν,
ἀπέκαμες, κακότυχε, καὶ γίνεις κατευχίτης, 90
κι ἀπʼ ἐκκλησιὰν εἰς ἐκκλησιὰν ὑπάγεις καὶ καθίζεις.
κʼ ἡ νύκτʼ ἐκείνη οὐκ ἔχει σε, ψοφᾷς, πτωχέ, καὶ πίπτεις,
εὑρίσκουν σε τὰ κοπελιὰ, δένουν σε μὲ τὸ ῥάμμα,
καὶ τὸ χωριὸν γυρίζουν σε, κι ἀλλοὶ εἰς τὴν θανήν σου.
καὶ σὺ τολμᾷς, ὑβρίζεις με, παλαιοξερασμένε;“ 95
Καὶ ταῦτα οὐκ ἐσίγησαν τὴν ταραχὴν τὴν εἶχαν,
κι ὁ γλάρος ἐπεχείρησεν ὑβρίζειν τὸ χηνάρι.
„χαρὰ ʼς τὴν χῆνα τὴν καλὴν, τὴν χῆνα τὴν μουσούρα,
ὁποῦ φορεῖ τὴν τζαπεροῦ τὴν ἀνασκουμπωμένην,
κι ὀπίσω εἰς τὸν κῶλόν της πουγγί καὶ νὰ βαστάζῃ 100
νὰ γέμῃ νέματα ψιλὰ τἄκλεψεν τὴν κερά της,
ποῦ ἦλθεν κʼ ἐπεγύρισεν κʼ ἔκατσεν εἰς τὸ μέσον
εἰς τὴν χαρὰν κʼ εἰς τὸν παστόν κʼ εἰς τὸν ἐξαίσιον γάμον.
ἐγείρου, φύγε τὸ γουργὸν, φύγε ἀπαὶ τὸν γάμον,
ἐγείρου, κακομούσουμε καὶ παρεξιππασμένη, 105
χορδομουντσοῦνα, τζαμπεροῦ, φύγε ἀπὸ τὴν μέσην.“
γυρίζει ἡ χῆνα μὲ θυμὸν καὶ λέγει πρὸς τὸν γλάρον
„τζεφρὲ, τζεφρῖτα, μυσταργὲ δελφίνου θαλασσίου,
καὶ θαλασσοκοπάνιστε, πάλιν βραχοδαρμένε,
ὡς ψωμοζήτης τὸν ʼγιαλόν διαβαίνεις καὶ γυρίζεις 110
πτῶμα νὰ παρηγορηθῇς τὴν πεῖνά σου τὴν τόσην.
εἰ δὲ πολλάκις οὐκ εὑρῇς πτῶμα νὰ φᾷς εἰς κόρον,
ἐγέρνεσαι, σηκόνεσαι κʼ εἰς τὸ βουνὶν ὑπάγεις
καὶ σκούληκας προγεύεσαι, σκανθάρους γεματίζεις,
πολλάκις ὡς σʼ ἐγνώρισα καὶ χρόνους τοὺς σʼ ἐξεύρω. 115
οἱ πάντες ὡς σὲ οἴδασιν, λέγουν γαλιότης εἶσαι,
ἔπαιξας καὶ τὰ ῥουχά σου καὶ ʼχάσες τα ʼς τʼ ἀζάριν,