Σελίδα:Carmina Graece Medii Aevi, W. Wagner (1874).djvu/154

––132––

κʼ ἕνα βραδὺ στοχάζομαι πῶς ἔλειπεν ὁ γάτης, 265
κι ἀντὶς τὸν γάτον πῆγα ʼγὼ καὶ κάθισα κοντά της.
καὶ βλέπει με ἡ κακογρᾶ, θαῤῥεῖ, ὁ γάτος εἶναι,
„ἂς τὸν ταγίσω“, λέγει δὰ, „καὶ πεινασμένος εἶναι.“
καὶ πιάνει με ἡ ἄθλια καὶ θὲ νὰ μὲ φιλήσῃ,
νὰ μὲ ταγίσῃ τίποτες καὶ νὰ μὲ κανακίσῃ. 270
σὰν εἶχε τὴν συνήθεια νὰ κάνῃ μὲ τὸν γάτον
καὶ μένα ἡ καρδία μου ἔτρεμε καὶ κλονᾶτον,
μήπως αὐτὴ ἡ κακογρᾶ λάχῃ καὶ μὲ γνωρίσῃ.
καὶ πιάσῃ με ʼπὸ τὸν λαιμὸν καὶ σχίσῃ καὶ μὲ πνίξῃ.
πλὴν ἡ εὐχὴ τῆς μάννας μου καὶ τοῦ καλοῦ πατρός μου 275
μοῦ βώθησε κʼ ἡ κακογρᾶ ἐβγῆκεν ἀπομπρός μου.
τότες ἐγὼ σηκόνομαι μὲ τὴν ʼπιδεξιοσύνην
καὶ σύμονα τῆς ὄρνιθας μὲ τὴν ταπεινοσύνην.
εὐθὺς ἁπλόνω, πιάνω την κάτωθεν τῆς τραπέζης,
καὶ λέγει μου ἡ κακογρᾶ „ἄς τηνε, καὶ μὴ παίζῃς.“ 280
ἐγὼ τὴν ἐκωλύσυρνα ἐκείνην τὴν Καβάκα,
καὶ κείνη ἐφτερούγιασε καὶ κράζει „κάκα, κάκα.“
ἐφώναζεν ἡ ὄρνιθα, ἡ γραῖα ἀπʼ ὀπίσω
„Περδίτζη μου, καὶ γύρισε, Περδίτζη, στρέψʼ ὀπίσω.“
κι ἀπὸ τὴν βιά μου τὴν πολλὴ ἐκόπʼ ἡ δύναμί μου, 285
ὁ ἵδρωτάς μου ἔτρεχε ἀπʼ ὅλο τὸ κορμί μου.
λοιπὸν ὡσὰν ἀπέσωσα εἰς τὸ βουνὶ ἀπάνω,
ἐκάθισα νʼ ἀναπαυθῶ, καμπόσο νʼ ἀνασάνω,
γιὰ νὰ γροικήσω καὶ τὴν γρᾶν αὐτὴν τὴν κακομοίραν,
αὐτὴν τὴν κακομάζαλην κατακαϋμένην χήραν. 290
πολλὰ ἐκείνη ἔκλαψε, μεγάλα ἐλυπήθη.
ὁλονυκτὶς ἐδέρνετο, ποσῶς δὲν ἐκοιμήθη.
λοιπὸν τῆς γραίας μʼ ἔπιασαν τὰ λόγια κʼ ᾑ κατάραις,
καὶ τότε παραιτήθηκα τοῦ κόσμου ταῖς ἀντάραις,
καὶ μεταγνώθω τὰ κακὰ ὁπῶ ʼχω καμωμένα, 295
καὶ πῶς δὲν ἔχω παντελῶς ἀπʼ αὖτα δουλεμένα.
καὶ ἀναβαίνω ʼς τὸ βουνὶ νὰ ʼπῶ τὴν προσευχή μου,
πρὸς τὰ κακὰ, τὰ ἔκαμα, νὰ σώσω τὴν ψυχή μου.