Ἤλθαν νέφη στὰ βουνά, στ’ ἀκροβούνια πέφτει χιόνι· κρύος ἄνεμος περνᾷ καὶ μὲ τὰ κλαδιὰ μαλόνει. Κ’ ἕνα ἕνα τὰ πουλιὰ ἐμισέψαν ἀπ’ τὰ ξένα, καὶ στὴν ἔρημη φωλιὰ μόνο μ’ ἄφηκαν ἐμένα. Πέφτ’ ἡ πάχνη τὴν αὐγὴ καὶ τὸ δένδρο μου κουρσεύει. Κι’ ὁ Βοριὰς μὲ κυνηγεῖ, κι’ ἡ βροχὴ μὲ σημαδεύει. Πῶς νὰ φύγω δὲν ’μπορῶ, νὰ σωθῶ τ’ ὠρφανεμμένο— Ἔχω πόνο στὸ φτερό, κ’ ἔχω πόδι πληγωμένο!..
