Ἕνας βράχος στὰ βουνὰ συλλογιέται μοναχός του. Ἕνα ῥυάκι ποῦ περνᾷ κἄτι τραγουδάει ἐμπρός του. Μιὰ ἀνεμώνη, ποῦ ἀνθεῖ εἰς τὸν βράχο ’στηριγμένη, νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ τὸ τραγοῦδι τί σημαίνει. Κι’ ὅλο σκύφτει πιὸ πολυ, καὶ ξεχνᾷ τὸ στηριγμά της: Τί τραγοῦδι νὰ λαλῇ ὁ τρεχάμενος διαβάτης; Τραγουδεῖ γιὰ μιὰ ἀγκαλιά, ποῦ μὲ πόθον ἀνοιγμένη, στὴν χρυσὴν ἀκρογιαλιὰ ’μέρα νύχτα τὸν προσμένει.
