Πότ’ οἱ πόθοι σου κ’ ἐλπίδες, ὄνειροι ταχεῖς, τὴν πραγματικότητά των θ’ ἀποκτήσουν; Εἰς τ’ ἀραιωμένα σκότη ψάλλ’ ἡ ἀηδών· τὴν ὑγρὰν τὸ φῶς ἀγκάλην ἀπαρνεῖται. Ἀντηχοῦν χαραὶ καὶ κρότοι διὰ τῶν ὁδῶν, ἡ ζωὴ ἀνέστη πάλιν καὶ κινεῖται. Μάτην ἦλθες νὰ κουφίσῃς, ξένε μου, θρηνῶν εἰς τὴν γῆν μας τὴν ὀδύνην κ’ εἰς τὸ κῦμα. Ἰατρείαν θ’ ἀπαντήσῃς εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ θ’ ἀνεύρῃς τὴν γαλήνην εἰς τὸ μνῆμα!
